หลังจากสร่างไข้ได้สามวัน มัลลิกาก็ลุกขึ้นมาทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ แอรอนพยายามเข้าไปห้ามปรามแต่แม่คนหัวดื้อก็ไม่คิดจะฟัง
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยดูแลฉันกับลูกตอนที่ฉันไม่สบาย” หลังจากหย่อนสะโพกมนลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับร่างสูงใหญ่ หญิงสาวก็ไม่รอช้าที่จะกล่าวกับเขาอย่างซาบซึ้งใจ
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว หวานใจจ๋า” เจ้าพ่อจอมกะล่อนกระตุกยิ้มที่เรียวปากหยักด้วยความยินดี แล้วจึงยืดกายขึ้นจากโซฟา ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างกายงาม วาดเรียวแขนกำยำตระกองกอดอย่างถือวิสาสะ มัลลิกาถลึงตาใส่พ่อคนหน้ามึนที่ยังปั้นหน้าทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“ตอนนี้ฉันก็หายดีแล้ว เพราะฉะนั้นคุณกลับไปซะเถอะ แล้วก็อย่ามาที่นี่อีก” ขณะที่เอ่ยปากไล่เขาอยู่นั้น คุณแม่ยังสาวก็ขืนกายออกจากอ้อมกอดอบอุ่นตลอดเวลา
“ผมไม่กลับ เมียอยู่ที่ไหนผัวก็จะอยู่ที่นั่น” แอรอนส่ายหน้าบูดบึ้งประท้วง ไม่พูดเปล่าแต่พ่อคนเอาแต่ใจกระชับอ้อมกอดเข้าด้วยความดึงดั
