ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างที่เดินล้วงกระเป๋าผิวปากเข้ามาภายในห้องทำงาน ทำให้มาร์โบโล คอฟอร์ด อดที่จะส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาไม่ได้
“แกว่างมากหรือไงวะไอ้แอรอน ถึงได้มาป่วนบริษัทฉันวันละสามเวลาแบบนี้” กระแทกเสียงใส่เจ้าของใบหน้าแต้มยิ้มด้วยความหมั่นไส้นิดๆ
“ก็ไม่ได้ว่างหรอกว่ะ งานฉันก็ล้นมือพอๆ กับแกนั่นแหละ” ตอบอย่างกวนๆ ก่อนจะหย่อนสะโพกแกร่งลงที่โซฟาหนานุ่ม แล้ววาดเรียวขากระด้างขึ้นไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์
“อ้าว…แล้วมาทำซากอะไรที่นี่วะ ไอ้พ่อปลาไหล” เจ้าของห้องประชดประชันเสียงกลั้วขำ ก็เพื่อนรักเล่นวิ่งเข้าออกบริษัทของเขาไม่เว้นแต่ละวัน แต่มันมาทีไรมัลลิกาก็จะไม่ได้ทำงานร่ำไป
“มาหาเมีย คิดถึงเมีย” คำตอบสั้นๆ แต่สามารถเรียกเสียงหัวเราะให้ดังกังวานไปทั้งห้องทำงานใหญ่ ทำให้แอรอนต้องเม้มปากแน่นสนิทอย่างไม่พอใจ ใช่ว่าเขาอยากจะเป็นตัวตลกในสายตาเพื่อนซี้ แต่ก็ไม่สามารถหักห้ามความหิวกระหายที่มีต่อมั
