ทันทีน้ำเสียงที่ตะโกนผ่านสายฝนยิ่งเน้นย้ำถึงความรู้สึกเจ็บปวดทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าเล็งเห็นความผิดเปกติ
"พี่เป็นอะไรเนี่ย"
"ฮึกกก ปล่อยฉันนะ!"
"ไม่ปล่อยตอบมาก่อนสิว่าพี่เป็นอะไร"
ดวงตาเริ่มแดงก่ำแม้จะมีหยดสายฝนโปรยปรายบดบัง แต่ผมก็เห็นความทรมานที่แฝงมากับน้ำเสียงสั่น
ควับ
ฮื้ออ~อืออ
ความรู้สึกหนักหน่วงในใจถาโถมออกมาโดยที่มีเด็กอย่างเขากอดรัดเอาไว้ แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นหนีเท่าไหร่แต่คล้ายจะยิ่งทำให้ถูกรั้งเหนี่ยวเต็มกำลัง
บ้านใหญ่ เค
สาลี่นั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะคอมพิวเตอร์ โดยที่ทุกอย่างเงียบสงัด เคเดินหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กจากนั้นก็เช็ดผมให้เธอก่อนที่จะเอ่ยถาม
"พี่เป็นอะไรบอกได้ไหม.."
"ไม่ใช่เรื่องของนายสักหน่อยจะอยากรู้ไปทำไม"
"ไม่ได้เจอกันแค่หนึ่งเดือน ลืมความสนิทชิดเชื้อของเราไปแล้วหรือไงฮะ"
"ขอตัวกลับก่อนนะ"
ฉันลุกขึ้นยืนแต่กลับถูกกดไว้ให้นั่งซะฝัดตัวลงที่เดิม แรงของเขาเยอะเป็นบ้า
