EP.4 แฟนหนุ่มวิศวะ
970 คำ
ณ ร้านไอศกรีม
"อยากกินบิงซูกล้วยไปสั่งให้หน่อยสิสาลี่"
"อืมได้สิ แล้วพลอยจะเพิ่มท็อปปิ้งไหม"
"ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวอ้วน"
"รอแป๊บนะ"
ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อเดินไปเคาน์เตอร์สั่งของหวานให้เพื่อนในกลุ่มซึ่งเรียนอยู่คณะมหาวิทยาลัยเดียวกัน
"สาลี่เอาราดแยมด้วยดีกว่า"
"ได้สิ"
ยังไม่ทันได้เอ่ยสั่งเพื่อนอีกคนในกลุ่มก็ตะโกนแทรกขึ้นมาเสียงดัง กระทั่งผ่านไป พนักงานก็ยกของหวานมาเสิร์ฟให้
"กระเป๋าแบรนด์เนมพ่อเพิ่งซื้อมาฝากสวยมาก" ช่อม่วง สาวสวยผู้ร่ำรวยยกกระเป๋าสีดำหรูหราขึ้นมาวาง "แต่ของเธอก็เป็น collection ใหม่ไม่ใช่เหรอพลอย"
"ถูกต้อง กว่าจะได้มาต้อง pre order ล่วงหน้าก่อนวางขายหลายเดือนเลยนะเนี่ย"
"คุ้มอยู่นะ ฮ่าๆ"
สองสาวพูดคุยตามประสาคนรวยขณะที่สาลี่ตักบิงซูกล้วยเข้าปาก
"แล้วเมื่อไหร่เธอจะเปลี่ยนกระเป๋าสักทีสาลี่ มันเก่ามากแล้วนะเนี่ย" พลอยตวัดหางตามอง
"เราชอบใบนี้มันกว้างแล้วใส่ของได้ดีแต่อีกสักพักก็คงจะเปลี่ยนแล้วแหละ"
"อืม แต่ถ้าจะซื้อต่อใบเก่าบอกได้นะใช้ไม่กี่ครั้งเองขายหมื่นเดียวเห็นว่าเป็นเพื่อน"
"ขอบใจ"
สงสัยล่ะสิว่าทำไมฉันถึงไม่มีของใหม่ ก็ไม่ได้รวยล้นฟ้าเหมือนคนพวกนี้ แต่ที่อยู่ในกลุ่มได้เพราะว่าเรียนเก่งจึงถูกใช้ให้ทำรายงานหรือเกี่ยวกับการเรียนแต่โดยที่ว่าจ้างเป็นเงิน
"ไปก่อนนะพอดีนัดพี่เก่งไว้ฝากจ่ายเงินด้วย" พลอยลุกขึ้นวางเงินแบงค์พันไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไปกับช่อม่วงก่อนจะหันมาสั่งสาลี่ "อย่าลืมส่งงานวิจัยอาจารย์สมศรีมาด้วยรีบทำหน่อย"
สาลี่ทำได้เพียงยิ้มรับพยักหน้ามองเพื่อนสองสาวหุ่นสวยบางเดินออกจากร้านไป เธอเรียกพนักงานเพื่อเช็กบิลแล้วนั่งแท็กซี่กลับที่พัก
อพาร์ตเมนต์
"แม่..ทำอะไร" เปิดประตูเข้ามาก็เห็นห้องถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย "นั่นมันกระเป๋าของหนูนะ"
"ก็ใช่ไงเพื่อนคนรวยของแกให้มาไม่ใช่เหรอ ฉันจะเอาไปขายนำเงินมาจ่ายค่าห้องค่าน้ำค่าไฟ"
"หนูเพิ่งให้เงินแม่ไปเอง!แล้วกระเป๋าพวกนั้นก็ไม่ได้มาฟรีๆ หนูทำงานแลกมานะแม่"
"ฉันถึงต้องเอาไปขายไง!"
ผู้เป็นแม่ถลนตาใส่ก่อนจะคว้ากระเป๋าใบงามของลูกสาวออกไปเพื่อขายต่อ
"จะเอาเงินมาจ่ายค่าห้องหรือจะไปเล่นไพ่ที่บ่อนเฮียซ้งกันแน่" ความอดทนของฉันสิ้นสุดกระแทกเสียงใส่แม่แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผล
ชีวิตของฉันดิ้นรนตั้งแต่พ่อตายไป แม่ก็ยังมาติดการพนันวันๆ เอาแต่เล่นไพ่ ชีวิตของฉันดูโดดเดี่ยวมากมายแต่ก็ยังดีที่ยังมี..
ติก
'พี่คิดถึงน้องสาลี่นะครับ'
ข้อความเด้งบนหน้าจอมือถือ ใช่..ที่ฉันจะพูดก็คือยังมีพี่ สงกรานต์ เขาเป็นแฟนของฉันเองเราคบกันมาได้ เกือบปี
ลืมแนะนำตัวเอง สาลี่ คือชื่อฉัน ปีนี้อายุยี่สิบสอง [เรียนช้าไปหน่อยเพราะช่วงนั้นแม่ตกงานจึงดร็อปมหาวิทลัย] เรียนปีสามคณะภาษาต่างประเทศ อยู่อพาร์ตเมนต์เก่าๆ กับแม่เพียงแค่สองคน ในทุกวันจะเรียนแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ส่วนมากจะเป็นงานที่อาจารย์มอบหมายและฉันเรียนเก่งจนใครต่อใครจ้างให้ทำรายงานพอเป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันอีกทั้งได้ทุนเรียนฟรี
ติก'
มือถือแจ้งเตือนอีกครั้ง "พี่สงกรานต์"
'เดี๋ยวอีกชั่วโมงพี่ไปรับนะครับไปวันเกิดจิ๊บเพื่อนของพี่ด้วยกัน'
ปกติฉันไม่ค่อยเป็นคนที่ชอบเที่ยวหรือไปในสถานที่อโคจรเท่าไหร่ แต่เพราะสังคมและแฟนจึงต้องจำใจ สักพักก็ลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับแต่งหน้าตัวเองให้สวยใส จะได้ไม่ทำให้พี่สงกรานต์อับอายขายขี้หน้าคนอื่น
คลับบาร์
ตึก ตึก ตึก
ทันทีที่สาลี่ปรากฏตัวสายตาของชายหนุ่มต่างจดจ้องมอง เธอมีใบหน้าแสนสวยอีกทั้งหุ่นยังเซ็กซี่ทรงนาฬิกาทราย ผิวขาวเป็นยองใยน่าหลงใหลสะกดหัวใจใครต่อใคร
"คิดถึงจังครับ" สงกรานต์แฟนหนุ่มเดินออกมารับเธอพร้อมกับใช้มือโอบกอดไหล่ "วันนี้สวยเกินต้านอีกแล้วนะ"
"ไม่ดีหรือไงคะ"
"ดีครับคนสวยของพี่เราเข้าไปกันเถอะ"
"ค่ะ"
รอยยิ้มสดใสของเธอกระแทกใจทันที ก่อนจะเดินเคียงข้างกับแฟนหนุ่มเข้าไปยังโต๊ะมุมที่ต่อกันเป็นแนวยาวเนื่องจากมีเพื่อนหลายคณะมาร่วมวันเกิด
"อิจฉาจังเลยนะมีแฟนสวยแถมเรียนเก่ง" เพื่อนสงกรานต์เอ่ยปากแซวเมื่อเห็นสาลี่ อีกคนหนึ่งก็รีบพูดแทรก "ไอ้สงกรานต์มันเป็นถึงหนุ่มฮอตที่สุดในคณะวิศวะก็เหมาะสมกันแล้วนี่หว่า ฮ่าๆ"
ชายหนุ่มเลิกคิ้วให้เพื่อนแล้วคว้าแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มพลางสั่งพนักงานชงค็อกเทลให้กับสาลี่แฟนสาว
เวลาผ่านไปสี่ทุ่ม ทั้งหมดเมามาย บางคนเต้นกระจาย บางคนก็หลับคาโต๊ะ ยกเว้นสาลี่ยังคุมสติอยู่เพราะเธอรู้ลิมิตการดื่มของตัวเองเป็นอย่างดี
"หนูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะพี่สงกรานต์" ฉันกระซิบพูดคุยกับเขา
"อย่าช้านะคิดถึง"
"ค่ะ เดี๋ยวมานะ"
เพราะเริ่มรู้สึกมึนเมาจำต้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินเลี่ยงไปห้องน้ำเพื่อจะใช้ทิชชูเปียกที่พกมาซับหน้าให้มีสติตลอดเวลา
หมับ!
"ขอโทษนะครับ"
- ผู้เขียน
