“ไอ้โรมมึงไหวไหม” เสือเดินเข้าไปตบไหลโรมที่นั่งก้มหน้าอยู่เก้าอี้ตัวยาว บริเวณสวนหย่อมของโรงพยาบาล หยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาดุไม่มีท่าทีจะหยุดไหล่ ดวงตาแดงก่ำเงยหน้ามองเสือผ่านม่านน้ำตา
“กูไม่ไหววะ?”
“ไอ้โรม มึงต้องมีสติดิวะ? น้องต้องไม่เป็นอะไร”
“แลกชีวิตกูแทนได้ไหม ให้กูเจ็บแทนได้ไหม เป็นกูที่อยู่ในห้องนั้นได้ไหมวะ” เสียงพร่ำเพ้อของโรมพรั่งพรูออกมา จนเพื่อนรักทั้งสองสะอึกไปกับคำพูดของโรม ทุกอย่างดูเศร้าจนพวกเขาตั้งรับมือไม่ทน ยิ่งเห็นอาการของโรมในตอนนี้ยิ่งทำให้พวกเขาพูดไม่ออกและสงสารเพื่อนรักจับใจ
“มึงอย่าพูดแบบนี้ดิวะ? มึงรู้ไหม ว่าน้องจันทร์เจ้าไม่อยากให้มึงเจ็บ น้องก็เลยปกป้องมึง”
“อืม กูรู้ ผู้ชายอย่างกู แม่งไม่คู่ควรกับผู้หญิงดี ๆ อย่างจันทร์เจ้าเลยว่ะ” เวย์และเสือปล่อยให้โรมระบายความในใจออกมา เผื่อว่ามันจะช่วยทำให้โรมสบายใจได้บ้าง
“ไอ้โรม ไอ้ภูผาโทรมาบอกว่าลูกน้องมึงเอาเลือ
