แสงแดดของเช้าวันใหม่ ปลุกให้เจ้าของร่างเล็กตื่นจากห้วงนิทรา เปลือกตาสีสวยค่อยๆ เปิดขึ้น พลางทอดสายตามองผ้าม่านที่กำลังพลิ้วไหวจากแรงลม เนื่องจากเมื่อคืนเธอลืมปิดหน้าต่างเอาไว้
มือเล็กควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนครู่หนึ่ง เจอแล้วก็หยิบมันขึ้นมาเปิดเช็กอย่างทุกเช้า แต่แล้วดวงตาคู่สวยก็ต้องร้อนผ่าว เมื่อเห็นบนหน้าจอปรากฏชื่อแชตของคนที่เงียบหายไปพักใหญ่
แชต: ล่า
ล่า: ทุกวันที่สามของเดือน ฉันขอส่งข้อความไปหาเธอได้ไหม
ล่า: มันคือวันที่เธอออกไปจากชีวิตของฉัน
ล่า: ขอเห็นแก่ตัวอีกครั้งได้ไหม แค่ครั้งสุดท้าย
ล่า: หนูอย่าเพิ่งมีใครได้ไหม รอพี่กลับมานะเจียร์
มือที่ถือโทรศัพท์ชะงักไปทันที ก่อนจะค่อยๆ กำแน่นขึ้น ดวงตากลมไล่อ่านประโยคเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา ร่างเล็กนิ่งค้าง ราวกับถูกกระชากวิญญาณออกไปจากร่างชั่วขณะ คำนั้นทำให้เธอรับรู้ได้ว่าตอนนี้ล่าไม่ได้อยู่ที่ไทยแล้ว
ทั้งที่พยายามอย่างหนักกับการปฏิ
