คำตวาดเสียงดังนั้นยิ่งเป็นชนวนทำให้ร่างเล็กร้องให้ออกมาหนักขึ้น แต่ล่าไม่แม้แต่จะใส่ใจ เขาดึงเรียวแขนของเธอลากไปที่รถ ก่อนจะเปิดประตูแล้วจับดันให้เข้าไปด้านในอย่างไร้ความปรานี
“อึก~ ฮือ” เสียงสะอื้นร่ำไห้ยังคงดังต่อเนื่อง ระหว่างที่เฟอร์รารี่เคลื่อนตัวออกจากสนาม ทว่ากลับมีรถอีกคันพุ่งเข้ามาดักหน้า
ใบหน้าเรียบเฉยขัดกับในตาคู่คมกริบที่จ้องเขม็งไปยังตรงหน้า พร้อมกับกำพวงมาลัยในมือแน่นเมื่อเห็น เจอา เปิดประตูลงจากรถ
ล่าพ่นลมหายใจหนักๆ ก่อนจะเหลือบมองร่างเล็กที่ยังคงก้มหน้าร้องไห้ เสียงเคาะกระจกเรียกความสนใจให้หันมองข้างๆ ก้านนิ้วกดปุ่มให้กระจกเลื่อนลงอย่างไม่เต็มใจนัก
“ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยหรือไง” เจอาเอ่ยทักทาย ก่อนที่ล่าจะเค้นเสียงทุ้มต่ำตอบ โดยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้า “ทำไมกูต้องทำแบบนั้น”
“น่าเสียดายที่เมียของดูไม่ได้มาด้วย ไม่อย่างนั้นคงพามาทักทายมึง”
“ไม่จำเป็น” มือหนากำพวงมาลัยแน่
