จากอาทิตย์เลื่อนเข้าสู่เดือน นี่ก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว ที่ชีวิตของทวิภพต้องขับรถไปกลับกรุงเทพฯ-อุตรดิตถ์ทุกเดือน แต่ไม่ว่าจะไกลสักแค่ไหน ก็ไม่ได้ทำให้เหนื่อยล้าหรือหมดหวังลงได้เลยสักวัน
“คุณพ่อมาแล้ว เย้ เย้” จันทร์เจ้าขาที่มายืนรอต้อนรับอย่างดีใจที่พ่อมาหา รีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูรถให้ทันทีที่จอดสนิท พร้อมกับร่างเล็กที่กระโดดกอดพ่ออย่างแสนจะคิดถึง หอมแก้มเอาใจพ่อจนทวิภพยิ้มหน้าบานกันเลยทีเดียว
“คุณยายกับคุณตาไปไหนครับลูก”
“ไปสวนค่ะ ไปทุกวันเลย ยายจ๋าตาจ๋าไม่ชอบอยู่บ้าน”
“แล้วคุณแม่ไปไหนครับ?”
“นอนอยู่ในบ้านค่ะ น้องดิ้นเก่ง คุณแม่บอกตอนกลางคืนไม่ได้นอนเลย”
เพราะอรสาท้องแก่จวนใกล้จะคลอดแล้ว ตอนนี้ก็ครบสี่สิบวีคที่เด็กชายตัวน้อยจะได้ออกมาลืมตาดูโลก เพราะอย่างนี้เขาถึงต้องเดินทางบ่อยกว่าปกติ จากเดือนละครั้งก็ต้องกลับมาทุกอาทิตย์แทน เผื่อว่าอรสาจะคลอดอาทิตย์นี้ เขาก็อยากเห็นหน้าลูกชายเป็
