สองวันต่อมา
สองพ่อลูกกำลังจะเดินทางไปฮ่องกง อรสาจึงขับรถมาส่งที่สนามบินด้วยตัวเอง เพราะจากบ้านมาสนามบินก็ใช้เวลาแค่ไม่ถึงยี่สิบนาที
“คุณแม่ไม่ไปด้วยจริง ๆ เหรอคะ” เสียงลูกสาวที่แลดูจะแฮปปี้เกินใครถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ค่ะ เจ้าขาเที่ยวให้สนุกนะคะ แล้วอีกสามวันแม่มารับที่นี่เหมือนเดิม”
“โอเคค่ะ แล้วเจ้าขาจะซื้อของมาฝากคุณแม่กับน้องนะคะ” จันทร์เจ้าขากอดรอบเอวคนเป็นแม่ แนบแก้มลงบนหน้าท้องแบนราบของแม่ พูดคุยกับน้องน้อยเช่นทุกครั้งที่เคยทำ
“เจ้าหญิงอย่าดื้อกับคุณแม่นะรู้เปล่า” เจ้าหญิง คือชื่อที่พี่สาวอยากให้น้องใช้ ทุกครั้งที่กระซิบบอกน้องจะเรียกเจ้าหญิงแบบนี้เสมอ เพราะจันทร์เจ้าขาก็ยังคิดว่าน้องจะต้องเป็นผู้หญิงเหมือนเช่นตัวเองอยู่ทุกวัน ทวิภพได้แต่มองลูกสาวอย่างนึกเอ็นดู ความสุขที่เขาสูญเสียมานานสองปีสินะ ต่อจากนี้จะชดเชยทุกเวลานาทีให้กับลูกสาวอย่างพ่อที่ดีควรจะทำบ้าง
“ไปได้แล้วค
