“พี่ภพ...”
น้ำเสียงสั่นเครือของอรสาเรียกขึ้นเบา ๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลายความตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้น แต่ทวิภพก็ยังซบแก้มกับฝ่ามือนุ่มอย่างไม่อยากเอาออก เขาไม่ได้สัมผัสฝ่ามือที่อบอุ่น ฝ่ามือที่จับจูงกันเดินในวันที่ลำบากมานานมากแล้ว ในวันที่รู้สึกว่าชีวิตกำลังล้มเหลว ก็จะมีมือคู่นี้ของอรสาที่ช่วยฉุดดึงให้ลุกขึ้นสู้ เขาอยากให้เธอตบตีด้วยฝ่ามือคู่นี้นัก แต่เธอก็ไม่เคยจะทำร้ายเขาเลยสักครั้ง แม้แต่ในเวลานี้ที่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอจนไม่อยากจะอยู่ต่อ ก็ยังเป็นมือคู่เดิมที่ยังคอยปลอบประโลมเพื่อให้หายเศร้า ทำไมถึงกล้าทำให้เธอต้องเสียใจและผิดหวังกับชีวิตด้วยนะ เขาอยากย้อนเวลากลับไปได้เหลือเกิน เขาจะไม่ทำแบบนั้นอีก แต่จะทำให้อรสาและลูก ๆ มีความสุขที่สุดในทุก ๆ วันแทน
“พี่ภพ เงยหน้าขึ้นมาฟังอรก่อนได้ไหม”
ใบหน้าหล่อเหลาได้แต่ส่ายปฏิเสธไปมาเบา ๆ เพราะเขาอยากซึมซับความรู้สึกและช่วงเวล
