“ขอบคุณอรมากนะที่ยังทำดีกับพี่” ฝ่ามือหนาปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะส่งยิ้มให้กับภรรยาอย่างรู้สึกขอบคุณ
“ทานเลยไหมคะ กำลังร้อน ๆ อยู่เลย ข้าวเกรียบปากหม้ออรซื้อมาจากหน้าโรงพยาบาล เห็นว่าพี่ภพชอบและหมออนุญาตให้ทานได้แล้ว” หญิงสาวตักข้าวเกรียบปากหม้อป้อนคนป่วยอย่างเอาใจ ทวิภพก็อ้าปากรับเคี้ยวลิ้มรสอย่างรู้สึกดี
“อร่อยไหมคะ?”
“อร่อย อร่อยมาก” น้ำเสียงก็ยังคงสั่นเครืออยู่ไม่หาย เพราะว่าภายในจิตใจมันร่ำร้องอย่างรู้สึกทรมานนัก ยิ่งคนเป็นเมียทำดีด้วยมากแค่ไหน น้ำตาก็พานจะหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสายได้ตลอดเวลา
“ถ้าอร่อยก็กินอีกคำนะคะ” อรสายังคงตักป้อนเข้าปากให้ จากหนึ่งคำ จนเป็นสอง สาม สี่ กระทั่งสิบชิ้นที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงทันตาเห็น
“สับปะรดหน่อยไหมคะ?”
“สองชิ้นพอนะ พี่รู้สึกอิ่มแล้ว”
อรสาจิ้มสับปะรดสีเหลืองทองหวานฉ่ำส่งเข้าปากให้อย่างเอาใจ ทวิภพได้แต่เคี้ยวตุ้ย ๆ จ้องมองหน
