พรึ่บ!
“ช็อกตายแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากวางฉันลงกับโซฟาในสภาพตัวแข็งทื่อ
“ทำไมอุ้มจริงล่ะ!”
“ก็บอกเองว่าเดินไม่ไหวให้อุ้ม จะเอายังไงกันแน่” สายตาดุมองมาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันโวยวาย ทั้งน้ำเสียงก็ไม่เหมือนคนเมาเมื่อกี้นี้ด้วย
“ก็...” ปากเล็กอ้าพะงาบ ๆ พูดอะไรไม่ออก ดวงตากลมจ้องไปยังร่างกายกำยำของผู้ชายตรงหน้า
“สรุปว่าเมาจริงมั้ย?” จากที่เขาไม่เชื่ออยู่แล้ว ตอนนี้ฉันยิ่งสร้างความน่าสงสัยมากขึ้นไปอีก
“จริงค่ะ” ถามมาแบบนี้ฉันก็ตอบไปอย่างหน้าซื่อ ๆ แบบนี้แหละ
“คนเมาที่ไหนจะยอมรับว่าเมา” คุณเก็นกอดอกมองมา ซักไซ้เก่งเหลือเกินนะ!
“ถ้าไม่เชื่อก็ปล่อยมิวะไปสิจะมาตั้งข้อสงสัยอยู่ได้”
“งั้นแสดงว่าไม่เมา เธอต้องเห็นสิว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น” ยังไม่เลิกสงสัยอีกเหรอเนี่ย!
“เหล้าอยู่ไหนคะเอามาเลยค่ะ มิวะอยากดื่มต่อละ” ยังไม่ยอมจบเรื่องที่ตัวเองสงสัย ที่ไม่ยอมปล่อยฉันไปง่าย ๆ ก็เพร
