“ก็...”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นพูดอะไรต่อไม่ถูกเพราะดันเผลอไปสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่มองมา คุณเก็นวางปลายคางลงบนเนินอก แขนทั้งสองกอดเอวฉันกระชับเข้าชิดกับลำตัวหนาจนไร้ซึ่งช่องว่าง
“หรือไม่แน่อย่างที่ปากพูดไว้แล้ว” สิ้นเสียงเขาก็ยกยิ้มมุมปาก มันช่างดูน่าหมั่นไส้และเจ้าเล่ห์ในเวลาเดียวกัน
“ยังไม่ได้พูดอะไรเลย เรื่องแค่นี้เองมิวะไม่ใช่พวกอ่อนหัดสักหน่อย” เก่งทุกอย่างโดยเฉพาะปาก
“เหรอ” น้ำเสียงกับสายตาของเขายิ่งทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงเข้าไปอีก ไม่เหมือนในเวลางานเลยหรือว่านี่อาจจะเป็นตัวตนจริง ๆ ของเขาก็ได้
“คุณเก็นแข็งแล้วนี่คะ” ส่วนแข็งเบียดดันกับจุดอ่อนไหวทำให้ฉันรับรู้ถึงความแข็งของมันได้อย่างชัดเจน
“อือ รับผิดชอบเดี๋ยวนี้เลย” ประโยคหลังเขาพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่รับรู้ถึงความออดอ้อน ใบหน้าหล่อกับเสียงทุ้มอ้อนนั่นส่งผลต่อฉันอย่างมาก
ร่างบางยกสะโพกขึ้นขยับถอยออกห่างจากส่วนกลางลำตัว ใช้มื
