วันต่อมา
ณ คอนโดของมิวะ เวลา 11.45 น.
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่รถจอดนิ่งหน้าคอนโด แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็ยังคงเป็นความเงียบ ไม่มีคำพูดใดตอบกลับมีเพียงสายตาของคุณเก็นมองมาเท่านั้น
“....” แล้วเอาแต่มองหน้าฉันแบบนี้ก็เขินสิ
เราพึ่งผ่านเรื่องดุเดือดกันมาด้วย ฉันที่พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแต่เขากลับทำตรงกันข้าม เมื่อเช้ามาทุกอย่างเข้าที่เข้าทางและเคลียร์เรื่องจบแล้ว ฉันได้รับอนุญาตลาหยุดได้ 1 วันเพราะต้องกลับมาจัดการตัวเองที่บ้านก่อน ส่วนคุณเก็นต้องมาส่งเพราะเขาเป็นคนลากฉันไปเองและตลอดทางตั้งแต่ออกจากโรงแรมจนมาถึงคอนโดฉันคุณเก็นก็เอาแต่เงียบ ไม่พูดไม่จา ส่วนฉันในเมื่อเขาเงียบตัวเองก็เงียบด้วยเช่นกัน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เอาแต่เงียบก็คงไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นอะไร แต่ถ้าถามออกไปก็ชาว่าจะได้คำตอบที่ต้องการ
“ไม่ชวนฉันขึ้นไปที่ห้องบ้างเหรอ”
“คุณเก็น” แทนที่จะได้คำตอบกลับได้คำถา
