ณ ร้านอาหาร เวลา 17.20 น.
“ไหนมาดูก่อนว่าวันนี้ลูกสาวของแม่น่ารักแค่ไหน ~”
จู่ ๆ แม่ก็หยุดเดินแล้วหันกลับมาหาในระหว่างทางที่เรากำลังจะเดินเข้าไปยังร้านอาหาร ฉันยืนนิ่งปล่อยให้แม่เช็กหน้า ทรงผมของตัวเองได้ตามต้องการ แต่แล้วในจังหวะที่เราทั้งสองคนสบตากันนั้นดูเหมือนว่าแม่จะเห็นความเปลี่ยนไปของลูกสาวตัวเองในเวลานี้
“....” ฉันยืนนิ่งสบตาแม่อยู่แบบนั้น
“ทำไมตาเศร้าจัง ปกติลูกสาวของแม่จะสดใสอยู่เสมอหรืองานมันเครียดเหรอลูก” แม่ยกฝ่ามือขึ้นสัมผัสข้างแก้มด้วยความเป็นห่วง แววตาและน้ำเสียงแสดงชัดว่ากังวลใจมากแค่ไหน
“เรื่องงาน...มิวะเหนื่อยนิดหน่อย”
“พิจารณาเรื่องงานซะนะ ถ้ามันเหนื่อยก็พอ” แม่ต้องการให้ฉันออกจากการเป็นตำรวจอยู่แล้ว ทั้งความปลอดภัยและสุขภาพร่างกาย ทุกเรื่องของฉันพ่อกับแม่จะเป็นห่วงมากที่สุดเสมอ
“ค่ะ มิวะจะเก็บไปคิดดู เรื่องที่ดูตัววันนี้ก็ด้วย”
“....” แม่เลิกคิ้วด้วยความประหลาด
