“เข้าใจอะไรยากแล้วยังชอบคิดแทนคนอื่นอีก”
คุณเก็นพูดด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกเอ็นดูมากกว่าที่จะโกรธหรือไม่พอใจ ริมฝีปากแดงยกยิ้มบาง ๆ สายตาของเขายังคงจับจ้องแค่เพียงฉันทำเอายิ่งทำตัวไม่ถูก ความใกล้ชิดของเรามันเริ่มจากเรื่องของพี่เซริน แม้จะเจอกันในที่ทำงานอยู่แล้วแต่เขาก็ไม่เคยคุยกับฉันเลย
แล้วทำไมตอนนี้ทุกอย่างมันกำลังเปลี่ยน ไม่อยากเข้าข้างตัวเองคิดว่าเขารู้สึกด้วยอีกแล้ว ก่อนหน้านี้ก็คิดแล้วผลเป็นยังไงล่ะ...อีกฝ่ายเฉยชาใส่
“ว่ามิวะเหรอคะ” ถามเพื่อความแน่ใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขากำลังหมายถึงตัวเองนั่นแหละ
“ใช่” นี่ก็ตอบตรงไม่อ้อมค้อมซะด้วย!
“ว่าแต่คุณเก็นจะกลับไปได้หรือยังคะ” ตอบไม่เข้าหูก็เชิญกลับบ้านตัวเองไปได้เลย
“ไล่กันเลยเหรอ” รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปทันที
“กลับไปได้แล้วค่ะ หัวหน้าไม่ควรจะเข้ามาอยู่ในห้องลูกน้องนะคะ”
“ถ้างั้นลูกน้องไปอยู่ห้องหัวหน้ามั้ยล่ะ” เดี๋ยวนี้ต่
