“ก็เขาอยากให้มึงช่วยอะไรไหมล่ะ”
เขาเงียบเมื่อเจอคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้ว บูมสับสนกับตัวเองว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ยอมเจ็บตัวขนาดนี้เพื่ออะไร เข้าไปยุ่งกับเรื่องของเธอทำไมกัน เขาไม่เข้าใจตัวเอง
“แล้วกูต้องทำยังไง ทำเป็นไม่รู้เหรอ เลวไปไหม”
“มึงก็เลวกับเขาแต่แรกแล้วนะ เขาคงไม่เกลียดมึงมากกว่านี้แล้ว มีคนรู้ไหมว่าเขามีลูกกับมึง”
“กูว่าเพื่อนน้องมันรู้”
“แค่นั้นเหรอ”
เขาพยักหน้าเป็นคำตอบ พลางคิดในใจว่าเก็บความลับโคตรเก่ง ทำได้อย่างไรถึงไม่พูดเกี่ยวกับเขาเลยตลอดสองปีที่ผ่านมา มันต้องมีคนถามบ้างเธอตอบคนพวกนั้นว่าอย่างไรกัน
พ่อตายไปแล้ว เลิกกันแล้วอะไรเทือกนั้นไหม หรือแค่ยิ้มไม่พูดอะไรเลย
“แล้วมึงจะกลัวอะไร คนก็รู้แค่นั้น”
“ถ้าเป็นมึงล่ะ ถ้ามึงได้เห็นหน้าเด็กคนหนึ่งที่เขามีเลือดเนื้อของมึงครึ่งหนึ่ง เขาหน้าตาเหมือนมึงด้วยมึงจะทำยังไง มึงทำเมินได้ไหม”
“เออ กูก็รู้สึกไม่ดีกับตัวเอง”
เขาก็ค
