“ไปจริงดิ ไม่อายเด็กเหรอ”
“อายทำไม ฉันจะใส่สายสะพายไปมอบรางวัลยังได้เลย”
เพื่อนนางเต็มมหาวิทยาลัยที่ลูกเรียน ไม่ใช่นักศึกษาแต่เป็นอาจารย์ทั้งหลายที่อยู่ในวัยใกล้เกษียณ
“สายสะพายอะไร สมัยนั้น”
คุณนายเพ็ญศรีจิ๊ปากอย่างรำคาญ ลูกชายเธอมีแต่จะทำให้โมโหเวลาคุยกัน อยากเห็นอะไรทำที่มันจำเริญสายตา อยากมีหลานให้ยิ้มเวลาได้มอง ไม่ใช่เห็นหน้าลูกแต่ละคนแล้วมีแต่ทำให้เศร้าหมอง
“จองเก้าอี้ให้แม่หน่อยแล้วกัน แม่ปวดเข่ายืนไม่ไหวหรอกนะ”
“จะไปจริง ?!”
เขาตกใจจริงเพราะแม่เขาทำสีหน้าจริงจังไม่ได้มาเล่น ๆ เพ็ญศรีพยักหน้าขึ้นลงจังหวะเนิบนาบ อยากรู้นักว่าคนไหนที่ทำให้ลูกชายนางเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
หรือมันเป็นเพียงคำลวงหลอกให้ความหวัง ที่ว่าจะมีหลานให้นางสักวัน ถ้าเป็นเด็กปีหนึ่งกว่าจะมีลูกให้ก็คงเรียนจบ ตอนนั้นนางคงอายุใกล้เลขหก
อย่างไรวะชักสับสนกับมัน
“ช่วงนี้แม่เบื่อ ลูกใกล้จบแล้วขอไปดูผลงานหน่อย งา
