“แล้วช่างซ่อมจัดการให้แล้วใช่ไหม”
เฌอริตาพยักหน้าให้เพื่อนสนิท พลางปล่อยลมหายใจที่เพิ่งสูดเข้าไปมากมายนั้นออกมายาวเหยียด
“แล้วคนนั้น ยังไงอะ”
ป๊อปเลือกที่จะไม่เอ่ยชื่อแต่อีกฝ่ายรับรู้ว่าหมายถึงใคร เธอเหลือบมองเพื่อนสนิทครู่หนึ่งแล้วก้มลงมาสนใจตัวหนังสือบนเอกสารต่อจนเพื่อนต้องยิ่งคำถามเพิ่ม
“กลับมาคุยหรือยังไง”
“ไม่รู้เหมือนกัน ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะมาแบบไหน”
“แล้วแกคิดยังไงอะ”
เพื่อนสนิทยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความอยากรู้แต่ไม่น่าหมั่นไส้เท่ารอยยิ้มบนใบหน้าทีฌอมองว่ายียวนเหลือเกิน
“อยากทำให้รู้สึกลำบากบ้าง คิดย้อนไปแล้วก็…โมโห” ทั้งเหนื่อยทั้งโกรธ
สองปีก่อนนั้นกว่าเธอจะผ่านในแต่ละวันได้มันไม่ง่ายเลยนะ แต่จะโทษเขาทั้งหมดมันก็ไม่ใช่ เธอเองก็พอมีเหตุผล หากแต่ความรู้สึกบางอย่างมันยังปะปนอยู่ในนี้
“รอดูไปเรื่อย ๆ แล้วนี่เขามาทำดีกับลูกอย่างเดียวหรือยังไง”
“รู้แล้วอุบไว้”
ป๊อปรีบพยักหน้าด
