“ลูกหลับแล้วจริงเหรอ พี่ยังไม่ได้กอดเลย”
“เขาเป็นไข้ก็เลยให้กินยาแล้วหลับไปเอง”
เธอตอบเขาทั้งที่ยังรู้สึกโมโห แต่ก็มีความรู้สึกอีกชื่อลอยอยู่ตามอากาศพยายามแทรกซึมเข้ามาในโพรงอก สายตาที่เขามองมา ความเป็นห่วงที่มาพร้อมกับความเจ้าเล่ห์นั้นทำให้เธอสับสนกับตัวเอง
“ขอเข้าไปดู”
เฌอริตาไม่ได้อนุญาตแต่ก็ไม่ห้ามเธอเดินผ่านเขาไปแล้วเข้าไปอาบน้ำเพราะมันดึกมากแล้ว บูมก็เดินเข้าไปหาลูกด้วยสีหน้าเป็นกังวล
ตอนนี้ลูกชายนอนหลับอยู่บนเตียงแต่ขยับตัวไปมาเหมือนหลับไม่สนิท คนเป็นพ่อที่ไม่เคยอยู่กับลูกตอนไม่สบายก็เป็นห่วงหนักจนทำอะไรไม่ถูก เขาขยับตัวไปนั่งข้างลูกใช้หลังมือแตะที่หน้าผากมนเล็กแล้วขมวดคิ้วแน่น
คนร่างสูงเดินออกมาตรงไปยังห้องน้ำที่มีเสียงน้ำตกกระทบพื้นอยู่ข้างใน เมื่อเขาเคาะคนด้านในถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก็เธอแก้ผ้าอล่างฉ่างอยู่ใต้ฝักบัว ถึงจะมีประตูกั้นก็ผวาอยู่ดี
“อะไรพี่บูม” หัวใจดวงน
