เธอบ่นเบาๆ กับตัวเอง ในใจก็เริ่มร้อนรนขึ้นเรื่อยๆเพราะหา ห้องนางระบำจ้ำบะไม่เจอสักที
แล้วทันใดนั้น...
โครม!
เธอเดินชนเข้ากับหญิงสาวอีกคนเต็มแรง จนล้มลงไปพร้อมกันทั้งคู่
“อ๊าย! พรึบ!
มิลินเงยหน้าขึ้น ก่อนเบิกตากว้าง
“อ้าว…เธอ?! ไปอยู่ไหนกันมา ฉันกลับไปหาที่ห้องน้ำก็ไม่มีใครเลย”
หญิงสาวอีกคนรีบยันตัวลุกขึ้น ก่อนจะตอบอย่างเร็วราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน
“กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนางระบำนั่นแหละจ้ะ
พอดีฉันหาชุดตัวเองไม่เจอ… เลยว่าจะเดินไปถามหัวหน้าที่อยู่ห้องลูกค้า”
มิลินถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เหมือนเจอประตูทางรอดหลังจากหลงอยู่ในเขาวงกต
“แล้ว…มีชุดว่างให้เราด้วยมั้ย? เราไม่มีชุด จะทำงานยังไง…”
หญิงสาวยิ้มบางๆ อย่างใจดี
“ได้ๆ เดี๋ยวฉันขอหัวหน้าให้ เธอเดินไปอีกสองห้องก็เจอห้องแต่งตัวแล้ว เธอไปรอที่นั่นนะ เดี๋ยวฉันตามไป”
“ขอบคุณมากเลยนะ”
มิลินเอ่ยอย่างจริงใจ เธอรู้ดีว่าโอกาสกำลังมาอีกครั
