อชิอุ้มมิลินเดินผ่านลูกน้องนายพล ไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ร่างบางที่อยู่บนแขนแกร่งนั้น สั่นไหว อย่างไม่อาจซ่อนความหวาดกลัวไว้ได้
เมื่อมาถึงห้องพักของเขา เสียงทุ้มต่ำข้างหูเธอดังขึ้น
“กอดพอหรือยัง?”
มิลินเงยหน้าขึ้นจากอกกว้างของเขา ก่อนจะเอ่ยปากขอ ให้ปล่อยตัวเธอลงจากอ้อมแขนทันที
“ขอลงได้ไหมคะ”
เขาวางเธอลงเบาๆ ก่อนที่จะเดินนำหน้าเธอเข้าไปในห้อง ด้วยท่าทางมั่นใจโดยไม่ตอบคำถามนั้น
มิลินได้แต่เอ่ยเสียงแผ่วเบาขอบคุณ
"ขอบคุณที่ช่วยฉันออกมากจากตรงนั้นนะคะ!
อชิทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างแรง เสียงทุ้มแฝงความดุดัน
"ไม่คิดว่าเธอจะกล้า... จนทำให้ตัวเองต้องมาตกอยู่ในที่แบบนี้"
มิลินนั่งลงอีกฝั่งของโซฟา
"ก็คุณนั่นแหละ ที่เป็นคนสั่งให้ฉันมา เป็นคนแจ้งพิกัดนายพลให้ฉันแท้ๆ"
เธอพูดพลางกลั้นหายใจเล็กน้อย เสียงสั่นแต่ยังฝืนให้มั่น เสียงเหนื่อยผิดปกติ
“ยังจะมาเยาะเย้ยฉันอีกเหรอคะ…”
อชิแค่ยกคิ้วขึ้น แต่ไม่ได
