ในรถ
ราเมธเหลือบตามองเธอผ่านกระจกมองหลัง เห็นเธอยืนอยู่คนเดียว ใต้แสงแดดยามบ่ายแก่ เงาร่างบางทอดลงบนฟุตบาทสีส้ม
เขารอคำสั่ง…รอเพียงประโยคเดียวจากคนเบาะหลัง
“จอดรถ รับเธอไปส่งคอนโดที”
แต่แล้ว… เงียบ
ไม่มีแม้แต่เสียงถอนหายใจจากเจ้านาย
อชินั่งนิ่ง มือข้างหนึ่งเท้าแก้ม สายตาจ้องไปข้างหน้า เหมือนมองทะลุร่างของเธอไปเลยอย่างไม่มีเยื่อใย รถหรูขับผ่านเธอไป โดยไม่มีแม้แต่จะชะลอ ไม่มีแม้แต่การหันกลับมามอง
ริมถนน
มิลินยืนนิ่ง หัวใจเธอแน่นเหมือนถูกบีบ แต่ใบหน้ายังคงเฉยชา
“ดี… ก็ดี... แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะหันหลัง เดินออกจากตรงนั้น เหมือนไม่เคยมีใครขับผ่าน และเหมือนไม่เคยเจ็บ แม้ในใจจะช้ำจนแทบล้ม
ในรถบรรยากาศเงียบตึง… ราเมธกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ขับต่อไป แต่แอบพูดในใจ
ถ้าเกลียดกันขนาดนั้น… แล้วทำไมต้องหันไปมองกระจกหลัง ตอนรถขับผ่านเธอด้วยล่ะ พี่ใหญ่
เขาแอบเห็นแวบหนึ่งอชิ
