@โรงพยาบาล
ภายในห้องพักVvip ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็พบมารดาที่ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง พราวตะวันโผเข้ากอดร่างของมารดาพร้อมกับสะอื้นไห้ออกมาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบแก้มสัมผัสมารดาอย่างแผ่วเบา แม้จะรู้สึกดีที่วันนี้ยังมาแล้วได้เจอหน้าแม่ แต่ก็แฝงด้วยความเจ็บปวดที่แม่ไม่สามารถตอบโต้ใดใดกลับมาให้ชื่นใจได้เลย
พราวตะวันนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย ยกมือมารดาขึ้นแนบชิดกับแก้มขาวนวล ดอมดมหอมฝ่ามือของมารดาด้วยความรักและคิดถึงสุดหัวใจ
"หนูคิดถึงแม่ที่สุดเลย เมื่อไหร่แม่จะฟื้นขึ้นมาคุยกับหนูสักทีคะ หนูเหนื่อยจังเลยค่ะแม่ หนูอยากให้แม่กอดหนู อยากให้แม่พูดอะไรก็ได้ ที่ทำให้หนูรู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่ ทำไมนะแม่ ทำไมชีวิตของครอบครัวเราต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมไม่เป็นหนูที่ต้องมานอนอยู่ตรงนี้แทนแม่คะ"
เสียงสะอึกสะอื้นพูดขึ้นเบา ๆ เป็นแบบนี้มาหลายปีมากแล้ว นานมากจนคิดว่าควรจะชินช
