ทั้งสองหนุ่มเพื่อนซี้ใช้เวลาอยู่ในห้องกับคุณภิรมย์ภัทรนานเกือบชั่วโมงก่อนที่จะเดินออกมาข้างนอกด้วยกันอีกครั้ง
"มึงจะไปกินเค้กกับกูไหมกิต?"
"เขามาเป็นพนักงานหรือมึงให้เขาเมื่อเช่าหน้าร้านขายเค้กเอง?"
"มึงสงสารเขาหรือไง?"
"เปล่า กูแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมรับเงินที่พ่อกูให้เอาไว้ใช้ ไม่รับอะไรจากพ่อกูสักอย่าง"
หมอวายุหันมามองจ้องหน้าเพื่อน ชั่งใจอยู่พักใหญ่ว่าควรจะพูดหรือบอกกล่าวในสิ่งที่เขารับรู้มาแล้วหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะปิดปากเงียบเอาไว้ ในเมื่อเจ้าตัวยังไม่คิดจะบอกแล้วทำไมเขาที่เป็นคนอื่นจะต้องพูดเรื่องนี้ออกมาด้วย
"ก็อย่างที่มึงรู้นั่นแหละ ว่าเขาต้องการใช้เงินแค่เฉพาะรักษาแม่ ตอนนี้แม่เขาไม่อยู่แล้วนี่หว่า เขาก็คงไม่จำเป็นต้องใช้อะไรมากมายมั้ง"
"ไม่ใช้อะไรมากมายหรือว่าแค่หยิ่งผยองมากกว่า?"
"มึงอย่าคิดกับเขาในแง่ร้ายนักสิ เขาไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิด เขาไม
