ตอนที่ 4 ปกป้อง (ย้อนอดีต 3 )
1408 คำ
หนึ่งเดือนต่อมา...
"แม่ฝากลูกแพรด้วย ทั้งสองคนช่วยกันดูแลเพื่อนด้วยล่ะ"
"ครับแม่" สายฟ้าตอบแม่ตัวเองอย่างฉะฉาน แล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน
"สายลมลูก"
"ครับแม่ ผมจะคอยดูแลลูกแพรตามที่แม่บอก"
"ได้ยินแบบนี้แม่ค่อยสบายใจ เพราะยังไงลูกแพรเขาอยู่ห้องเดียวกันกับลูก"
"ครับ" สายลมตอบกลับแม่ แล้วยื่นมือมาจับกระเป๋าของลูกแพรที่ยืนนิ่งอยู่ "ไปกัน"
"หนูไปแล้วนะคะคุณผู้หญิง" ลูกแพรยกมือไหว้ผู้มีพระคุณ แล้วรีบเดินตามแรงกระชากเข้ามาภายในโรงเรียน
"คนเยอะจัง" เธอบ่นพึมพำ พร้อมกับมองผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่กันไปมาค่อนข้างเยอะ
พรึบ!
แต่อยู่ดี ๆ พอเดินมาหยุดอยู่หน้าอาคารเรียนแล้ว คนที่เดินจูงกระเป๋าเธอนั้นกลับสะบัดมือออก แล้วเดินหายออกไป ทิ้งให้เธอยืนนิ่งอยู่คนเดียว
"อ้าว! ไปไหนของเขา" เด็กสาวที่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ดี ๆ ก็หายออกไปโดยไม่พูดอะไร ก็ไม่สนใจเดินตาม แต่กลับเดินเข้ามาในอาคารเรียนแทน พร้อมกับเดินขึ้นบันไดอาคารเพื่อจะไปยังห้องเรียนของตัวเอง
"ห้องนี้" ลูกแพรมองป้ายหน้าห้องที่ระบุว่าเป็นห้องของตัวเองแล้ว เด็กสาวก็รีบเดินเข้ามา โดยพอเข้ามาในห้องแล้ว เธอก็พบเข้ากับนักเรียนหลายคนที่กำลังนั่งจับกลุ่มเมาท์มอยกันอยู่ ซึ่งเธอที่ไม่รู้จักเราเลยก็เลือกที่จะไม่นั่งลงที่ว่าง
"นี่! เธอนั่งตรงนี้ไม่ได้นะ"
"ระ...เราขอโทษ" แต่หลังจากที่นั่งได้ไม่นาน ก็มีคนมาสะกิดพร้อมกับบอกว่าเธอนั่งตรงนี้ไม่ได้ ทำให้เธอต้องรีบลุกขึ้น แต่พอกำลังจะลุกเดินออกไป ก็ดันมีคนมาจับคว้ามือไว้เสียก่อน ซึ่งคนคนนั้นก็คือสายลม
"อ้าวลม ฉันนึกว่าวันนี้นายจะไม่มาเสียอีก"
"หลบ" สายลมไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนร่วมชั้น แต่กลับเดินแทรกไปนั่งลงที่ด้านข้างลูกแพร พร้อมกับดึงเธอให้มานั่งลงที่เดิม
"ลม"
"นายรู้จักเด็กใหม่ด้วยเหรอสายลม"
เด็กหนุ่มก็เลือกที่จะไม่ตอบคำถามเพื่อนร่วมชั้น แต่กลับหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแทน
"เชอะ! คนพูดด้วยก็ไม่พูด" นีน่า มองค้อนคนที่ตัวเองแอบชอบด้วยความไม่พอใจ แล้วก็เดินกลับไปนั่งที่นั่งของตัวเอง
ส่วนลูกแพรที่นั่งอยู่นั้นก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะตอนนี้เพื่อนร่วมชั้นเกือบทั้งห้องต่างมองมาที่เธอสายตาเดียว
"เกร็งจัง ทำไมต้องมองด้วย"
"ไม่ต้องไปสนใจ ยิ่งเธอสนใจ พวกนั้นยิ่งมอง"
หลังจากที่พูดจบ คนข้างกายเธอก็หันมาพูดด้วย ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็ทำตามที่เขาบอก
"ฟ้าไปไหนเหรอ"
"เดี๋ยวมันก็มา"
"อ๋อ" เด็กสาวพยักหน้า แล้วหยิบหนังสือเรียนของตัวเองขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ
"ขนอะไรมาเยอะแยะ"
"กะ...ก็เรายังไม่รู้ตารางเรียน เลยขนมาทั้งหมด"
"ไม่รู้แล้วทำไมไม่ถาม"
"....." พอโดนสายลมดุ เด็กสาวก็รีบก้มหน้า ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่สายฟ้าเข้ามาในห้องพอดี โดยพอเขาเห็นเธอกับสายลมนั่งอยู่ด้วยกัน สายฟ้าก็โบกมือทักทายแล้วก็เดินลงไปนั่งข้างเธอฝั่งที่ว่าง
"ปะ...ไปไหนมาเหรอ"
"ทำธุระนิดหน่อยนะ"
"ธุระอะไร"
"เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่สมควรที่จะรับรู้"
"เด็กที่ไหนล่ะ เราอายุเท่ากันนะ" หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาร่วมหนึ่งเดือน เธอก็กล้าเล่น กล้าพูดคุยกับสายฟ้าอย่างเป็นกันเองมากขึ้น แตกต่างจากสายลม ที่ยังค่อนข้างเกร็งอยู่ เนื่องจากนิสัยสายลมที่ค่อนข้างเข้าถึงยาก
หลายชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่กลับมาจากโรงเรียนวันแรกแล้ว เด็กสาวก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยพอเปลี่ยนเสร็จแล้วก็รีบวิ่งมาหาป้าของตัวเองที่บ้านใหญ่
"ป้าสุ" เธอยิ้มให้กับป้าของตัวเอง พร้อมกับยกมือไหว้ท่าน แล้วก็ป้าแม่บ้านคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่แถวนั้น
"เป็นไงบ้างลูก ไปเรียนวันแรกสนุกไหม"
"ก็สนุกดีค่ะ"
"แล้วมีเพื่อนใหม่บ้างยัง"
โดยพอป้าของเธอถามถึงเพื่อนใหม่เธอแล้ว เด็กสาวก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา เนื่องจากพอเพื่อนร่วมชั้นรู้ว่าเธอเป็นเพียงหลานป้าแม่บ้านของสายลมกับสายฟ้า ทุกคนต่างไม่คุยกับเธอเลย
"ไม่เป็นไรนะลูก นี่แค่วันแรกเอง"
"ค่ะ" เธอยิ้ม
"วันแรกมีการบ้านหรือยัง"
"มีแล้วค่ะ"
"อ๋อ แล้วนี่หิวไหม"
"นิดหน่อยจ้ะ" เธอโกหกผู้เป็นป้า เพราะตอนนี้เธออยู่ค่อนข้างหิวมาก เนื่องจากเมื่อตอนเที่ยงไม่ได้กินอะไรเลย
"เอาข้าวผัดไหมล่ะ เหลือตั้งแต่ตอนเที่ยง"
"ได้ค่ะป้า" พอเธอพูดออกไปแบบนั้น ป้าสุก็ตักข้าวผัดมาวางไว้ตรงหน้า ซึ่งเธอก็รีบลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย
"รีบกิน กินเสร็จแล้วก็จะได้ไปทำการบ้าน"
"ค่ะ"
"มีอะไรกินไหมครับ ผมหิวมากเลย"
ในตอนที่เธอกำลังนั่งกินข้าวอยู่นะ สายฟ้าก็เดินเข้ามาภายในห้องครัว และเขาก็ลงมานั่งด้านข้างเธอ
"ยังไม่ได้ทำเลยค่ะคุณหนู แต่ถ้าคุณหนูอยากกิน ป้าจะทำให้ตอนนี้แหละ คุณหนูอยากกินอะไรคะ"
"ผมกินข้าวผัดแบบลูกแพรก็ได้ครับ เหลือไหมเอ่ย"
"เหลือค่ะ แต่มันตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยงแล้วนะคะ คุณหนูจะกินได้เหรอ"
"ได้สิครับ เอามาเถอะ ผมหิวมากเลย"
"งั้นคุณหนูไปนั่งรอที่ห้องอาหารเลยนะคะ เดี๋ยวป้าตักออกไปเสิร์ฟ"
"ไม่ต้องยุ่งยากหรอกครับ ผมกินที่นี่นี่แหละ"
"ได้ค่ะ งั้นรอสักครู่นะคะ"
หลังจากที่ป้าสุพูดกับสายฟ้าเสร็จ ท่านก็เดินไปตักข้าว ไม่นานก็เอามาเสิร์ฟ และขอตัวออกไปทำความสะอาดข้างนอก จนตอนนี้ภายในห้องครัวแต่เหลือแค่เธอกับสายฟ้าแค่สองคนเท่านั้น
"วันนี้เธอไปกินข้าวกับใคร ทำไมฉันไม่เห็นเธอเลย"
"เราไปคนเดียวน่ะ" เธอยิ้มกลบเกลื่อน และนั่งกินข้าวของตัวเองต่อ
"โกหก ฉันเห็นเธอนั่งอยู่ในห้องไม่ได้ลงมาโรงอาหาร"
"ระ...รู้แล้วจะมาถามทำไมเล่า" ลูกแพรบ่นพึมพำ
"ทำไมไม่บอกล่ะว่าไม่มีคนไปกินข้าวด้วย ฉันจะได้รอ"
"ไม่ต้องมารอเราหรอก เราอยู่คนเดียวได้"
"จริงเหรอ"
"ก็จริงน่ะสิ" เธอตอบกลับสายฟ้า ลุกขึ้นหยิบจานข้าวของตัวเองไปวางไว้ที่ซิงค์ล้างจาน แล้วรีบเดินออกมาจากห้องครัวเพื่อจะกลับห้อง
สายลมที่เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพอดี ก็บังเอิญเห็นเด็กสาวเพิ่งออกมาจากในห้องครัว สายตาของเขาก็ชำเลืองเห็นแฝดตัวเองที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
"มึงมานั่งกินอะไรในนี้"
"กูจะกินตรงไหนมันก็เรื่องของกู มายุ่งอะไรด้วย" สายฟ้าพูด แล้วนั่งกินข้าวของตัวเองต่อ
"มึงพูดอะไร ทำไมยัยนั่นเดินหน้าบึ้งออกไปแบบนั้น
"อยากรู้เหรอ... แต่กูไม่บอกหรอก" สายฟ้าทำหน้าล้อเลียน
"ไอ้-สาย-ฟ้า" สายลมเรียกชื่อแฝดของตัวเองด้วยน้ำเสียงกดดัน ส่วนคนที่กินข้าวอยู่ต้องรีบวางช้อนลง
"กะ...ก็แค่พูดแซวนิดหน่อย เพราะวันนี้ลูกแพรไม่ได้ลงไปกินข้าว แต่อยู่ดี ๆ ยัยนั่นก็ทำหน้าไม่พอใจ แล้วเดินฟึดฟัดออกไป"
"เธอไม่ได้ลงมากินข้าว"
"อ้าว มึงไม่รู้เหรอ นึกว่ามึงรู้เสียอีก"
สายลมไม่ตอบ แต่กลับเดินออกมาจากห้องครัว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับพ่อของเขาที่เพิ่งกลับมาจากทำงานพอดี เขาจึงรีบเดินไปช่วยท่านถือกระเป๋า
"ขอบคุณครับ"
สายลมก็เดินตามพ่อของตัวเองมาที่ห้องทำงาน และหลังจากนั้นก็นั่งดูท่านทำงานอยู่ในห้องทำงาน
- ผู้เขียน
