ตอนที่ 9 ถอยห่างตามที่อีกฝ่ายต้องการ
1863 คำ
วันต่อมา...
หลังจากที่เดินลงจากรถประจำทางแล้ว ลูกแพรก็เดินตามทางเข้ามาภายในมหาวิทยาลัย
"แล้วถ้าเห็นเราควรทักเขาไหมเนี่ย" ลูกแพรเดินบ่นพึมพำมาเรื่อย ๆ จนเดินมาถึงหน้าตึกอาคารเรียนของตัวเอง แต่พอกำลังจะเดินเข้าไป หญิงสาวก็ดันบังเอิญเห็นสายลมที่เดินผ่านมาพอดี แต่พอกำลังจะยกมือขึ้นทักทาย ก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานที่อีกฝ่ายบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว
"เฮ้อ" หญิงสาวรีบเอามือลง แล้ววิ่งขึ้นบันไดอาคารเรียนมาโดยเร็วจนมาถึงหน้าห้อง ก็พบเข้ากับเหมือนฝันที่กำลังยืนเล่นโทรศัพท์อยู่
"แกวิ่งทำไมลูกแพร เดี๋ยวก็ล้มหรอก"
"มะ...ไม่มีอะไร" เธอตอบเพื่อนไป แล้วเดินเข้ามาในห้องเรียน ซึ่งพอกำลังจะนั่งลงเก้าอี้ประจำของตัวเอง หญิงสาวก็คิดอะไรได้บางอย่าง จึงเดินผ่านมาทางโซนด้านหลัง พร้อมกับนั่งลงที่ว่าง
"อ้าว แล้วแกไปนั่งอะไรตรงนั้นลูกแพร ที่เราอยู่ตรงนี้นะ" เหมือนฝันที่เดินตามเพื่อนเข้ามาก็เห็นว่าอีกฝ่ายไปนั่งส่วนด้านหลัง ทั้งที่ปกติแล้วพวกเธอมีที่ประจำของตัวเองอยู่โซนตรงกลาง
"คือวันนี้เราอยากนั่งตรงนี้"
"แต่มันมีที่ว่างแค่สองที่เอง ถ้าฉันไปนั่งกับแก แล้วสายลมจะนั่งตรงไหน"
"กะ...ก็ที่เดิมของเขาไง" ลูกแพรตอบเหมือนฝัน แล้วเลือกที่จะหยิบหูฟังไร้สายขึ้นมาใส่ เปิดเพลงฟังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อะไรของมัน หรือทะเลาะกับสายลมนะ" เหมือนฝันบ่มพึมพำ และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่สายลมเดินเข้ามา
"ทะเลาะกันเหรอ" เหมือนฝันถาม
แต่สายลมกลับไม่ตอบ เอาแต่มองไปทางลูกแพรที่นั่งฟังเพลงอยู่ ซึ่งเขาเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่กลับลงมานั่งที่เดิมของตัวเอง
"ทะเลาะกันชัวร์" เหมือนฝันเลือกที่จะเดินมานั่งลงด้านข้างลูกแพร พร้อมกับใช้มือสะกิดเรียก ซึ่งเพื่อนสาวก็ยอมหันมามอง
"ทะเลาะอะไรกัน"
"ไม่ได้ทะเลาะ" ลูกแพรตอบเสียงอู้อี้ด้วยความรู้สึกน้อยใจ
"ไม่ได้ทะเลาะแล้วทำไมแยกกันนั่ง ปกติฉันเห็นแทบจะสิงร่างกันอยู่แล้ว"
"ก็ลมไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้ว"
"ฮะ! คือยังไง พูดให้ฉันเข้าใจหน่อย"
"ก็เมื่อวานลมบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้ว เราก็เลยยอมถอยห่างออกมา เพราะถ้าอยู่ใกล้กลัวเผลอคุยด้วย"
พอเหมือนฝันได้ยินสิ่งที่ลูกแพรพูดแล้ว หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดยาวกับความซื่อบื้อของเพื่อนสาว "เฮ้อ ยัยบื้อเอ่ย นี่เธอไม่เข้าใจคำที่สายลมพูดหรือไง มันออกจะชัดเจนขนาดนี้"
"เข้าใจสิ ทำไมเราจะไม่เข้าใจ"
"เข้าใจว่า"
"ก็เข้าใจว่าสายลมไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้ว"
"มันไม่ใช่แบบนั้นเว้ยแพร คือสิ่งทะ... (เหมือนฝัน) / เดี๋ยวค่อยคุยกันต่อ อาจารย์เดินมานู่นแล้ว (ลูกแพร) "
ซึ่งขณะที่เหมือนฝันกำลังจะพูด หญิงสาวก็บังเอิญมองออกไปเห็นอาจารย์เดินมาผ่านมาพอดี เธอจึงหันมาบอกคนข้างกายว่าเดี๋ยวค่อยคุยกัน ซึ่งเพื่อนสาวเธอก็พยักหน้า
"โอเค"
สามชั่วโมงต่อมา...
"เอาล่ะค่ะนักศึกษา วันนี้พอแค่นี้ก่อน เจอกันคาบหน้าค่ะ" อาจารย์สาวพูดเสร็จท่านก็เดินออกไป
ซึ่งลูกแพรเห็นแบบนั้นก็รีบเก็บของใส่กระเป๋า ซึ่งพอเก็บเสร็จแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องทันที
"ยังไงคาบบ่ายก็ไม่มีเรียนแล้ว เราไปเดินห้างกันไหม" ระหว่างที่เดินลงบันไดมายังชั้นล่างของตึก เหมือนฝันก็เอ่ยชวนเพื่อนไปเที่ยวห้าง
"ไม่เอาดีกว่า เราอยากกลับบ้าน" ลูกแพรเอ่ยปฏิเสธเพื่อน เพราะตอนนี้เธอไม่อยากไปไหนเลยนอกจากกลับบ้าน
"โอเค แล้ววันนี้จะกลับกับสายลมใช่ไหม"
"ไม่หรอก เราจะนั่งรถประจำทางกลับ"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง รอบรถก็เหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะมา"
"ไม่รบกวนดีกว่า ยังไงบ้านก็อยู่กันคนละฝั่ง เราไปก่อนนะ" พอเดินมาถึงชั้นล่างของตึกแล้ว เธอก็โบกมือลาเพื่อน และจังหวะนั้นก็บังเอิญเห็นสายลมที่เดินตามลงมาพอดี แต่เธอก็ไม่ได้ทักทายอะไรเขา แต่เลือกที่จะเดินออกมาเงียบ ๆ ซึ่งพอเดินมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยแล้ว เธอก็มานั่งลงบริเวณป้ายรถประจำทางเพื่อรอรถ
"เฮ้อ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย" ลูกแพรไม่ชอบเลยที่ต้องพยายามหลบหน้าสายลม แต่ให้ทำไงล่ะ ถ้าไม่หลบหน้าคงต้องมีสักครั้งที่เผลอพูดกับเขา
ปี๊ด! ปี๊ด!
แต่ขณะที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั่น ก็ดันได้ยินเสียงแตรรถบีบดังสนั่นท้องถนน จนทำให้คนแถวนั้นสะดุ้งตกใจ และรวมถึงเธอด้วย แต่พอมองไปที่รถคันต้นเหตุที่บีบแตรแล้ว เธอก็เบิกตากว้าง เพราะมันคือรถของสายลม
"รีบขึ้นมา" รถที่กระจกถูกปิดอยู่ อยู่ดี ๆ ก็ถูกเลื่อนลง พร้อมกับเจ้าของรถตะโกนออกมา "อย่าต้องให้ลงไปลากขึ้นมานะลูกแพร"
"ปะ...ไปแล้ว" ครั้งแรกหญิงสาวไม่ยอมลุก แต่พอได้ยินคำขู่ของอีกฝ่ายแล้ว เธอจึงรีบลุกขึ้น แล้วเดินมาที่รถพร้อมกับเปิดประตูเข้ามานั่ง ซึ่งสายลมเห็นแบบนั้นก็ขับรถออกมาทันที
"วันนี้เป็นอะไร"
"เป็นอะไร เราก็ปกตินะ"
"ลูกแพร"
"อะไรของลมอีก"
"แล้วที่ทำหน้าตึงใส่ฉันเนี่ย คืออะไร"
"เราไม่ได้หน้าตึงใส่ลมสักหน่อย"
"ทำไมวันนี้ไม่นั่งที่เดิม"
"....."
"ตอบ อย่าให้ฉันต้องเอาอะไรง้างปากก่อนนะ ถึงจะยอมพูดได้"
"กะ...ก็ลมบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้ว เราก็เลยต้องถอยห่างตามที่ลมต้องการไง"
"ก็คือเรื่องนี้ที่เป็นสาเหตุที่วันนี้เธอไม่ยอมคุยกับฉันตั้งแต่เช้า แถมยังเดินหนีอีก"
"อืม" ลูกแพรพยักหน้าหงึก ๆ ทั้งที่ก้มหน้าอยู่ เพราะไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนชาย
"ฉันขอโทษที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป เพราะไม่คิดว่าเธอจะซื่อบื้อคิดสิ่งที่ฉันต้องการสื่อไม่ได้ขนาดนี้"
"ทำไมต้องดุเราด้วยเล่า แล้วเราก็ไม่ได้ซื่อบื้อสักหน่อย" ลูกแพรตอบเสียงอู้อี้
"เอาเป็นว่าอย่าเป็นแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบให้เธอเมินฉัน"
"อืม" หญิงสาวตอบกลับไป แล้วจ้องหน้ามองเพื่อนชาย "เราตกใจมากเลยตอนที่ลมบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้ว"
"ขอโทษ" สายลมยกมือขึ้นมาลูบศีรษะเพื่อนสาวเพื่อปลอบประโลม
"พรุ่งนี้วันเกิดฉันแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม"
"วันสำคัญขนาดนี้ เราก็ต้องจำได้อยู่แล้ว"
"วันเกิดฉันสำคัญกับเธอมากเหรอ"
"ก็ต้องสำคัญสิ เพราะลมคือเพื่อนสนิทเรา" ลูกแพรยิ้มกว้าง แต่สายลมที่ฟังไม่ค่อยชอบใจในคำตอบของหญิงสาวสักเท่าไหร่ จึงหันกลับมาสนใจการขับรถของตัวเองต่อ
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ได้เป็นอะไร"
"แล้วปีนี้ลมอยากได้อะไร" เพราะหลายปีที่ผ่านมาที่เธอมาอยู่ที่บ้านเขา หญิงสาวก็มีของให้เพื่อนชายกับแฝดเขาตลอด แต่ของมันก็ไม่ได้ราคาแพงอะไรหรอก แต่มันเป็นสิ่งที่เธอตั้งใจมอบให้
"ปกติของขวัญวันเกิดเขาไม่ถามกันนะ"
"ก็เราอยากซื้อสิ่งที่ลมชอบไง ตอบมาหน่อยลมชอบอะไร"
"ชอบลูกแพร"
"ฮะ! นี่ไม่ยักจะรู้ว่าลมชอบกินลูกแพรด้วย ปกติเห็นชอบกินแต่แอปเปิล" เพราะโดยปกติแล้วเวลาไปซื้อผลไม้กัน สิ่งแรกที่สายลมจะหยิบก็คือแอปเปิล เนื่องจากชายหนุ่มชอบกินแอปเปิลมาก
"ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว"
"อ้าว" หลังจากที่คุยกันอยู่ดี ๆ สายลมก็ทำหน้านิ่งขึ้นจากเดิมที่นิ่งอยู่แล้ว จนเธอที่มองอยู่ก็รู้สึกแปลกใจ "อะไรของลมเนี่ย คุยกันอยู่ดี ๆ ก็อารมณ์เสียขึ้นมาเฉยเลย"
"....."
"แล้วตกลงจะเอาลูกแพรใช่ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนเราจะไปหาซื้อที่ห้างให้"
"อยากซื้ออะไรก็ซื้อเถอะ"
"โอเค เดี๋ยวเราจะซื้อให้เยอะ ๆ เลย" เธอยิ้มให้กับสายลม แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่น
"มีคนถ่ายรูปฟ้ากับผู้หญิงอีกแล้ว" เธอเลื่อนดูรูปที่เพจมหาลัยลง "ผู้หญิงสวยจัง"
ครืด ครืด
แต่ระหว่างที่ลูกแพรกำลังเลือกดูรูปไปเรื่อย ๆ อยู่นั้น ก็ดันมีสายเด้งเข้ามา ซึ่งโชว์รายชื่อของคนที่เธอกำลังดูรูปอยู่
"อ้าว ฟ้าโทรหาเราพอดีเลย" เธอยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้กับสายลมที่กำลังขับรถอยู่ดู
"มันโทรหาเธอทำไม ทำไมถึงไม่โทรหาฉัน"
"แล้วเราจะรู้ไหมล่ะ" ลูกแพรตอบกลับคนข้างกาย รับสายสายฟ้า
(อยู่ไหน)
"บนรถสายลม กำลังจะกลับบ้าน แล้วฟ้าล่ะโทรมาทำไม"
(ขอคุยกับไอ้ลมหน่อย)
"อืม ลม ฟ้าจะคุยด้วย" เธอตอบกลับไปสายแล้วกดสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้สายลมได้ยิน
"มีอะไร"
(ทำไมมึงปิดโทรศัพท์วะ)
สายลมพอได้ยินแฝดตัวเองพูดแบบนั้น ก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดดู ซึ่งพบว่ามันเปิดไม่ติด
"น่าจะแบตหมด แล้วโทรมาทำไม"
(คืนนี้ว่างไหม ไปดื่มกัน)
"ไม่ว่าง"
(ทำไมถึงไม่ว่าง มึงทำอะไร)
"กูจะไปส่งลูกแพรที่บ้าน"
(ไปส่งก็ไปส่งสิ ที่ชวนไปดื่มเนี่ยคือตอนดึกไม่ใช่ตอนนี้)
"เอาไว้วันหลัง คืนนี้กูจะนอนบ้าน"
(พรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนเหรอ ทำไมถึงไปนอนบ้าน)
"มี แต่แค่อยากนอนเฉย ๆ"
(อ๋อ ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นแค่นี้แหละ น้อง ว่าน เรียกแล้ว)
"เรื่องผู้หญิงเบาลงบ้าง"
(ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกู) สายฟ้าตอบกลับแล้วกดตัดสาย
ลูกแพรที่เห็นแบบนั้นก็เก็บโทรศัพท์ของตัวเองใส่กระเป๋า แล้วหันมาจ้องคนข้างกาย
หลังจากที่ขับรถมาสักพัก ลูกแพรก็ยังเอาแต่นั่งจ้องหน้าเขา ชายหนุ่มจึงหันไปมอง "มีอะไร"
"ช่วยแวะร้านสะดวกซื้อตรงก่อนเข้าซอยหมู่บ้านให้เราหน่อยสิ"
"จะซื้ออะไร"
"เราอยากกินไอติม"
"อืม" สายลมพยักหน้า แล้วหันกลับมาสนใจการขับรถของตัวเองต่อ
- ผู้เขียน
