ตอนที่ 1 พ่อทูนหัว
1526 คำ
"ลูกแพร"
"....."
"ลูกแพร"
"ฮะ!" ลูกแพร ที่นอนหลับอยู่อย่างสบายนั้นก็สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา หลังจากที่ได้ยินเสียงคนอื่นปลุก
"เรามานอนตรงนี้ได้ยังไง"
"ก็เธอเผลอหลับ ฉันก็เลยอุ้มให้เธอมานอนบนเตียงนอนดี ๆ"
"ขอบคุณนะลม ขอบคุณมาก" ลูกแพรยิ้ม พร้อมกับใช้มือขยี้ตาไปมา แต่คนตรงหน้ากลับจับมือของเธอเอาไว้
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าขยี้ตาแบบนี้ มันจะทำให้ตาแดง และบางครั้งอาจจะอักเสบภายหลังได้"
"ก็มันคันนินา" เธอตอบ พร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนของ สายลม แล้วบิดร่างกายไปมาเพราะรู้สึกเมื่อยตัวเอามาก ๆ
"ตื่นแล้วก็มาอ่านหนังสือต่อ"
"เดี๋ยวค่อยอ่านต่อไม่ได้เหรอ เราเพิ่งตื่นเองนะ จะเขี้ยวไปถึงไหนกันเนี่ย เกินไปแล้ว"
"แต่อาทิตย์หน้าจะสอบเก็บคะแนนแล้ว เดี๋ยวสอบไม่ได้ก็จะมาบ่นให้ฉันฟังอีก"
"ลม แต่เรายังเหนื่อยอยู่" ลูกแพรเอ่ยเสียงออดอ้อน แต่สายลมก็ยังทำหน้าเข้มขรึม ทำให้หญิงสาวต้องจำใจเดินมานั่งลงที่นั่งด้านข้างเขา แล้วเปิดหนังสือไปที่หน้าล่าสุดที่ตัวเองอ่านค้างเอาไว้
"สายลม" หลังจากที่อ่านต่อไปได้สักพักใหญ่ หญิงสาวก็รู้สึกหิว จึงใช้มือสะกิดไปยังแขนคนข้างกาย
"อะไรอีก"
"เราหิวจัง ขอลงไปกินขนมสักนิดหน่อยได้ไหม"
"แต่ก่อนจะนอนเธอก็เพิ่งกินไปเอง กินไปตั้งเยอะด้วย"
"ก็เราหิวอีกนี่นา ถ้าหิวก็อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องนะ ลมอยากให้เราอ่านไม่รู้เรื่องเหรอ" ลูกแพรทำหน้าบูดบึ้งหลังจากที่โดนชายหนุ่มขัดใจเข้า
"จะไปก็ไป กินเสร็จแล้วก็รีบขึ้นมาด้วย อย่าต้องให้ฉันลงไปตามนะ"
"โอเค เดี๋ยวเราจะเอาขึ้นมาเผื่อให้ลมกินด้วย ไปก่อน" พอชายหนุ่มเอ่ยอนุญาต หญิงสาวก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มสดใส แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องเพื่อจะไปยังชั้นล่างของบ้าน
"อ่านเสร็จแล้วเหรอลูก"
"ยังเลยค่ะคุณผู้หญิง ยังเหลืออีกเยอะเลย" หลังจากที่เดินเข้ามาในห้องครัวแล้ว เธอก็พบเข้ากับคุณผู้หญิงของบ้านที่กำลังยืนตัดเค้กอยู่ "แต่พอดีว่าหนูหิวก็เลยว่าจะมาหาอะไรกินสักหน่อยค่ะ"
"หิวข้าวเหรอ" ยาหยี ถามเด็กสาว
"ใช่ค่ะ" เธอยิ้มแหย ๆ
"ไม่มีอะไรกินเลยลูก เมื่อกี้แม่บ้านก็เพิ่งทำความสะอาดกันไป"
"อ้าว เสียดายจัง"
"งั้นก็เอาเค้กนี่ไปกินสิ ฉันกำลังจะหั่นเอาไปให้ยาใจเลย"
"มะ...ไม่ได้ค่ะ หนูเป็นแค่หลานสาวแม่บ้าน จะไปกินเค้กอันเดียวกันกับคุณหนูของบ้านได้ยังไง"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ฉันก็เอ็นดูหนูเหมือนลูกคนหนึ่งเหมือนกัน เอาไปเถอะ เอาไว้ก็ไม่มีใครกินแล้ว ส่วนอันนี้ก็เอาไปให้ลูกชายฉันด้วย เผื่อเขาจะหิวเหมือนกัน"
"ขอบคุณนะคะคุณผู้หญิง" ลูกแพรยกมือไหว้ขอบคุณคุณผู้หญิงของบ้าน พร้อมกับเดินไปถือเอาจานเค้กที่ท่านเพิ่งยื่นให้ แล้วเดินกลับขึ้นมายังชั้นบนของบ้าน
"คืออะไร" แต่ในตอนที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของสายลมนั้น หญิงสาวก็บังเอิญเห็น สายฟ้า ที่กำลังเปิดประตูออกมาพอดี
"เค้กน่ะ ฟ้ากินไหม"
"ถ้าบอกว่ากิน จะให้ฉันเหรอ" สายฟ้าทำหน้าล้อเลียน
"ก็ให้สิ เอาไหมล่ะ" เพราะกับตัวเองมีถึงสองชิ้น แบ่งให้สายฟ้าชิ้นหนึ่งคงไม่เป็นอะไร
"ฉันล้อเล่น เธอเอาไปกินเถอะ ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก"
"แต่มันอร่อยนะ" เนื่องจากเคยกินที่สายลมเอามาให้บ่อย ๆ
"ไม่ชอบ"
"....."
"แล้วนี่อ่านหนังสือยังไม่เสร็จอีกเหรอ ฉันเห็นอ่านตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรือไง"
"ก็ใช่ แต่ลมบอกเรายังทำข้อสอบไม่ผ่านเกณฑ์ เขาก็เลยให้เราอ่านหนังสือทบทวนใหม่ แล้วลองทำข้อสอบจนกว่าจะผ่าน"
"เฮ้อ ฉันล่ะสงสารเธอจริง ๆ ลูกแพร แต่จะทำยังไงได้ล่ะ นี่เป็นคำสั่งของ 'พ่อทูนหัว' เธอ"
"ฟ้าพูดอะไรเนี่ย เราไม่คุยด้วยแล้ว" เธอตอบกลับสายฟ้า แล้วรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องของสายลม โดยที่ไม่ลืมที่จะปิดประตูกลับด้วย
"คุยกับใคร"
พอเข้ามาในห้อง ก็โดนเจ้าของห้องถามทันที "ได้ยินด้วยเหรอ"
"เธอปิดประตูไม่สนิท"
"อ๋อ แบบนี้นี่เอง" ลูกแพรเดินถือจานเค้กไปนั่งลงที่เดิมของตัวเอง
"ฉันถามว่าคุยกับใคร" สายลมถามย้ำเสียงนิ่ง
"กับสายฟ้าน่ะ แต่งตัวหล่อเลยนะ สงสัยออกไปหาสาว ๆ อีกแล้วแน่เลย" หญิงสาวบ่นพึมพำพร้อมกับยิ้มให้กับคนข้างกาย
"แต่งตัวหล่อ?"
"ใช่ ดำทั้งชุดเลย โคตรจะหล่อเลย"
"ฉันกับไอ้ฟ้าใครหล่อกว่ากัน"
"ฮะ!" ระหว่างที่เธอกำลังนั่งกินเค้กอยู่นั้น สายลมที่นั่นจ้องมองหน้าเธออยู่ก็พูดออกมา ซึ่งเธอก็เงยหน้าจ้องมองเขากลับแต่ไม่ได้พูดอะไร
"เงียบทำไม ฉันกำลังถามเธออยู่นะลูกแพร"
"ใครหล่อกว่าเหรอ เราไม่รู้สิ ก็เหมือนกันทุกตรงขนาดนี้ หล่อเท่ากันก็แล้วกัน" เธอตอบคำถามของชายหนุ่มอย่างหนักแน่น แต่เหมือนว่าคำตอบของเธออีกฝ่ายจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ เพราะสีหน้าของเขาก็ยังเรียบนิ่งเช่นเดิม
"มะ...ไม่ชอบคำตอบของเราเหรอ"
"....."
"ลม~" ลูกแพรเอ่ยเรียกชื่อเขาอีกครั้ง "ทำไมเงียบล่ะ หรือเราตอบผิดตรงไหนหรือเปล่า"
"ฉันให้เธอเลือก แต่เธอกลับบอกว่าเท่ากัน"
"กะ...ก็ทั้งสองคนเหมือนกันไง เหมือนกันทุกอย่างเลย"
"ไม่เหมือน ฉันกับไอ้ฟ้าไม่เหมือนกัน"
"เหมือน"
"บอกว่าไม่เหมือน"
"สายลม อย่าเอาแต่ชนะได้ไหม เหมือนกันขนาดนี้ ยังจะมาเถียงเราอีก"
"ช่างเถอะ แล้วนี่ที่ลงไปได้เค้กขึ้นมาเนี่ยนะ ฉันนึกว่าเธอจะลงไปกินข้าว"
"ก็ครั้งแรกจะลงไปกินข้าวนั่นแหละ แต่ป้าแม่บ้านดันเทอาหารเหลือทิ้งหมดแล้ว เราก็เลยได้กินเค้กแทนไง กินไหม เราเอามาเผื่อด้วย"
"ขี้เกียจตัก"
"เฮ้อ! แค่ตักเค้กกินยังจะขี้เกียจอีกนะ"
"หยุดบ่น"
"ชิ!" ลูกแพรส่ายหน้าไปมาจากนิสัยของสายลม แต่พอกำลังจะหาส้อมตักเค้กอีกคัน ก็ปรากฏว่าไม่เจอ
"อ้าว เราเอาส้อมมาคันเดียวเอง เดี๋ยวลงไปเอาเพิ่มดีกว่า" ลูกแพรที่กำลังลุกขึ้น แต่สายลมดันคว้าจับมือไว้ก่อน
"จะลงไปให้เมื่อยทำไม มีคันเดียวก็ใช้ด้วยกันก็ได้"
"ตะ...แต่เราใช้ไปแล้ว"
"รีบป้อนมาเถอะน่า อย่าพูดมากได้ไหม" สายลมพูด ซึ่งลูกแพรก็ยอมทำตามที่เพื่อนบอก ใช้ส้อมตักเค้กขึ้นไปจ่อที่ริมฝีปากของเขา ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมอ้าปากรับเค้กไปกิน
"อร่อยไหม คุณผู้หญิงเป็นคนตัดให้เลยนะเนี่ย" หญิงสาวพูดอย่างอารมณ์ดี แล้วใช้ส้อมที่เพิ่งตักป้อนชายหนุ่มมาป้อนตัวเองต่อ
"แม่ทำเค้กเหรอ"
"เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนลงไปท่านก็ตัดให้แล้ว"
"พอแล้ว"
แต่พอเธอกำลังจะตักป้อนเขาเพิ่ม ชายหนุ่มดันส่ายหน้าปฏิเสธ
"อิ่มแล้วเหรอ แต่ลมเพิ่งกินไปได้ไม่กี่คำเองนะ" ลูกแพรพูดออกไปอย่างเสียดาย เนื่องจากเค้กนี้มันอร่อยมาก เธออยากให้ชายหนุ่มกินอีก
"อิ่มแล้ว เธอกินเถอะ"
"ไม่กินเพิ่มอีกหน่อยเหรอ ถ้าเรากิน เรากินหมดเลยนะ"
"กินเถอะ กินเสร็จแล้วจะได้มาอ่านหนังสือต่อ"
"โอเค" หญิงสาวตอบรับชายหนุ่ม แล้วนั่งกินเค้กต่ออย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับมองอีกฝ่ายที่กำลังอ่านหนังสืออยู่อย่างตั้งใจ
"อ่านอะไรเยอะแยะ ยังไงการสอบครั้งนี้ที่หนึ่งก็ต้องเป็นของลมอยู่แล้ว" เนื่องจากตั้งแต่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัย สายลมเพื่อนสนิทของเธอก็สอบได้ที่หนึ่งตลอด แตกต่างกับเธอที่คาบเส้นตลอดด้วยเช่นกัน
"อะไรก็ไม่แน่ไม่นอน อ่านไว้ดีที่สุด"
"ไม่เหนื่อยหรือไง เราเห็นตอนไหนว่างลมก็จะอ่านหนังสือตลอด"
"ไม่นะ"
"อิจฉาจัง ทำไมเราอ่านครั้งไหนก็ง่วงเนี่ย" ลูกแพรพูด พร้อมกับกินเค้กคำสุดท้าย
"อิ่มจัง" หญิงสาวใช้มือลูบพุงของตัวเอง แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดเพื่อจะอ่านต่อ
ซึ่งขณะที่อ่านอยู่นะ เธอก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนข้างกายกำลังจ้องมองการกระทำของเธออยู่
- ผู้เขียน
