หลังจากที่นั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้านเหมือนฝันได้ไม่นาน รถคันคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดเทียบท่า หญิงสาวจึงรีบลุกขึ้น แล้วเดินมาขึ้นรถ
โดยระหว่างที่นั่งรถอยู่นั้น ทั่วทั้งรถก็เงียบสนิทโดยไม่มีใครปริปากพูดอะไรเลย ซึ่งลูกแพรก็รู้สึกเกร็งเอามาก ๆ จึงตัดสินใจเอ่ยพูดเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบสนิท
"ทำไมมารับเราได้ล่ะ"
"ก็มีเด็กแถวนี้โดดเรียนไง ฉันก็เลยต้องมาตาม"
"ระ...เราไม่ได้โดดสักหน่อย ก็แค่ไปไม่ทัน" เพราะหลังจากที่มาหาเหมือนฝันแล้ว อีกคนเหมือนจะตื่นสาย เราเลยคุยกันว่าค่อยไปเรียนคาบบ่ายก็แล้วกัน
"เรื่องเมื่อคืน ฉันขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก เรารู้ว่าลมไม่ได้ตั้งใจ"
"ฉันตั้งใจ ตั้งใจทำมันจนจบ"
"ลม" ลูกแพรหันไปจ้องมองคนที่กำลังขับรถอยู่ด้วยสีหน้าอึ้งกับคำตอบของเขา
"ฉันอยากรับผิดชอบ"
"มะ...ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เองไม่ต้องรับผิดชอบหรอก"
"มันเป็นเรื่องแค่นี้เองสำหรับเธอเหรอ"
"ก็ใช่ไง ลืม ๆ
