ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้บุษบามินตราที่กำลังนั่งอยู่หน้าจอทีวีห้าสิบห้านิ้วในห้องนั่งเล่นเงยหน้าไปมองต้นเหตุของเสียงจากนั้นก็เบือนหน้าไปมองทีวีตามเดิม
ร่างสูงใหญ่ในชุดนอนแบบของเขาก็คือเสื้อกล้ามและกางเกงขายาวเนื้อนิ่มก็เดินมาหาเธอแล้วเรียก
“มิ้นต์...”
“ค่า”
บุษบามินตราขานรับ แต่คนข้างๆ กลับไม่พูดอะไรเสียอย่างนั้น เธอเลยมองหน้าเขาแล้วเอื้อมมือไปหยิบเอารีโมตทีวีที่ทิ้งไว้หน้าโต๊ะขึ้นมาพลางกดลดเสียงจากทีวีลงแล้วถามเขาไปด้วยว่า
“ว่าไงพี่เดย์ หนูเปิดเสียงดังไปหรือเปล่า รบกวนพี่เหรอคะ”
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่ม หลังจากกลับมาจากกินข้าวเย็นก็แยกย้ายกันเข้าห้อง ส่วนเธอพอรู้แน่ชัดว่าไม่ต้องไปทำงานก็มานั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น แน่นอนว่าเธอกำลังดูซีรีส์ที่ดองไว้เยอะแยะมากมายตั้งแต่มาทำงานกับวชรวรรษเนี่ย
พอเธอถามไปอย่างนั้นวชรวรรษก็รีบโบกมือปฏิเสธทันที
“ไม่กวนๆ พี่ก็แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว”
“อ้อ...”
