สามเดือนต่อมา
เป็นอีกวันที่วชรวรษรู้สึกตัวก่อนนาฬิกาปลุก ซึ่งเขาตื่นก่อนเวลาถึงเกือบครึ่งชั่วโมง และตอนนี้ยังเช้าอยู่มากและไม่ถึงเวลาตื่นของคนตัวเล็กข้างๆ ที่ซบหน้ากับแคร์รอตน้อยในอ้อมกอดตัวเองแน่น
ใบหน้าน่ารักนั่นทำให้เขารู้สึกใจบางไปหมด อยากกอด อยากฟัด อยากรังแก อยากทำให้ร้องไม่ออก อยากทุกอย่างที่เป็นเรื่องสิบแปดบวกยี่สิบบวกบนเตียงกับน้อง
แต่ก็ได้แค่อยาก เพราะถึงตอนนี้จะได้นอนเตียงเดียวกันเพราะเขาหน้าด้านยัดเยียดตัวเองปีนขึ้นเตียงน้อง ที่ทำได้ก็แค่ทรมานสังขารกับการนอนกอดน้องทุกคืนแต่ทำอะไรไม่ได้ เป็นการฝึกความอดทนจนคิดว่าถ้าผ่านไปสักเดือนเขาสามารถระงับกิเลสแล้วไปบวชเป็นพระได้เลยทีเดียว
เขายอมเพราะน้องขอ น้องไม่พร้อมเขาก็ยินดีรอ ระหว่างรอก็ค่อยตะล่อมต่อไป เสียแต่น้องไม่เคยหวั่นไหวจนจบ แต่หวั่นไหวพอให้เขาได้ไปครึ่งทางแล้วทรมานค้างเติ่งอยู่ตรงยอดไม้นั่นแหละ
ช่วงนี้เขาเลยกลายเป็นพี่เดย์
