“สวัสดีค่ะทุกคนกอหญ้ากลับมาแล้ว”
น้ำเสียงสดใสตะโกนขึ้นเสียงดังลั่นห้องรับแขกทำให้ภีมวัจน์ที่เดินจูงมือลูกชายฝาแฝดสองคนเดินตามหลังมาได้แต่ส่ายหน้าไปมาช้าๆด้วยความเอ็นดูภรรยาตัวน้อย ที่ตอนนี้หันกลับมามองเขาด้วยสีหน้างุนงงเมื่อไร้การตอบกลับจากคนภายในบ้านหรือว่าวันนี้มารดาของเธอจะไม่อยู่กันน้า
“ทุกคนหายไปไหนกันหมดคะเฮีย ไหนพ่อบอกว่าแม่แก้มอยู่บ้านแล้วทำไมบ้านถึงได้เงียบเหมือนป่าช้าแบบนี้นะ”
กอหญ้าเอ่ยถามสามีที่หลุดหัวเราะออกมาน้อยๆด้วยความขบขันเมื่อได้ยินคำเปรียบเทียบบรรยากาศความเงียบภายในบ้านของภรรยาก่อนที่เขาจะเดินจูงมือลูกชายฝาแฝดเดินมาหยุดลงตรงหน้ากอหญ้าที่ย่อตัวลงและหอมแก้มลูกชายทั้งสองคนฟอดใหญ่ด้วยความชื่นใจ
“คุณยายของพี่พีร์หายไปไหนแล้วน้า”
กอหญ้าเอ่ยถามลูกชายคนเล็กที่หันไปมองทางด้านซ้ายทีทางด้านขวาทีก่อนที่เด็กชายรณพีร์จะเอียงคอน้อยๆคล้ายกำลังใช้ความคิดทำให้กอหญ้าอดใจไม่ไหวที่จะหอ
