“หนูหม่อนจ๋าใจคอหนูจะไม่ยอมยกโทษให้เฮียเลยเหรอคะ”
น้ำเสียงของรามสูรแฝงไปด้วยเสี้ยวของการเว้าวอนอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเช้านี้หม่อนไหมยังคงมีท่าทีเย็นชากับเขาเช่นเคยใบหน้าเนียนสวยที่แต่งแต้มอย่างสวยงามนั้นเรียบสนิททำเอารามสูรเดาไม่ออกเลยสักนิดว่าตอนนี้หม่อนไหมกำลังคิดอะไรอยู่
“ตอนทำไม่คิดพอสำนึกผิดมาขอให้ยกโทษให้หนูหม่อนไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอกค่ะ”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นและเด็ดขาดทำให้สองขาของรามสูรแทบทรุดลงบนพื้นอย่างหม่อนแรงดวงตาคู่คมได้แต่มองหม่อนไหมที่ทานมื้อเช้าด้วยความเอร็ดอร่อยโดยที่ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อยเธอทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนทำให้รามสูรยิ่งรู้สึกปวดใจจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
หม่อนไหมแอบเหลือบตาขึ้นมองรามสูรที่เอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จาก่อนที่เธอจะแอบยิ้มขำด้วยความสะใจช่วยไม่ได้ในเมื่อเขาอยากปิดบังเธอก่อน เธอก็จะขอเอาคืนด้วยการงอนเขาจนกว่าจะพอใจก็แล้วกันถือซ
