เธอได้แต่มองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง ทั้งไม่มีความรู้สึกอะไรอยู่ในแววตาคู่นั้น
"หงส์ไม่สะดวกค่ะ"
"งั้นแม่ขอกินข้าวด้วยหน่อยนะ กินข้าวอิ่มแล้วแม่จะกลับเลย"
"..."
อาหารมากมายถูกจัดเรียงไว้เต็มโต๊ะอย่างสวยงาม ผู้เป็นแม่ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ นานทีปีหน วิภาถึงจะได้กินข้าวกับลูกสาว ซึ่งชีวิตของเธอทุกวันนี้ก็เหงา ห่อเหี่ยว แล้วก็ไม่มีชีวิตชีวาอะไรเลย
"อร่อยไหมลูก" แล้วเธอก็ถามผู้เป็นลูกพร้อมกับลุ้นว่าอาหารที่เธอตั้งใจทำมา ลูกสาวคนสวยของเธอจะชอบไหม
"ค่ะ" ความจริงก็อร่อยมาก อาหารที่กินแล้วรู้สึกไม่เบื่อ มันจะพ้นฝีมือแม่ไปได้อย่างไร...
"จริงเหรอลูก ไว้แม่ทำมาให้กินบ่อย ๆ นะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ หงส์ไม่ได้อยู่คนเดียว คงไม่สะดวก" เธอตอบพร้อมกับกินข้าวต่อและไม่ได้สนใจอะไร
"อ๋อจ้ะ แล้วนี่ผู้ชายคนนั้นเขา..."
"แม่อย่ารู้เลยค่ะ กินข้าวเถอะแม่จะได้กลับ"
"..."
กริ๊ง
เมื่อได้ยินเสียงกริ่ง
