"ขอบคุณนะคะที่เลี้ยง"
ผมเหลือบมองน้องมายด์ที่กำลังนั่งเก็บโต๊ะเล็กๆที่เธอบอกว่ามันเป็นโต๊ะอาหารของเธออยู่ ผมพยักหน้าและนั่งหลับตานิ่งๆหากแต่ไม่ได้หลับอย่างเคย..จริงๆผมอยากกลับห้องไปนอนหลังจากลุยงานกลุ่มมาทั้งวันแต่เพราะมีเรื่องกวนใจที่ทำให้ผมต้องเร่งทำงานและมานั่งอยู่ในห้องเล็กๆนี้
ฟึ้บ..
ความรู้สึกอุ่นร้อนที่หน้าผากทำให้ผมลืมตาก่อนจะเห็นคนร่างเล็กที่กำลังโน้มตัวลงมาอังมือที่หน้าผากผมแถมยังมองมาด้วยแววตาสงสัย
"อะไร?"
"มายแค่เช็คน่ะค่ะว่าพี่ป่วยรึป่าว"
"ทำไม?"
"ก็พี่ดูไม่ง่วงเท่าไหร่ ปกติหลังกินข้าวนี่หลับไปแล้วไม่ใช่หรอคะ?"
ผมเลือกที่จะมองใบหน้าของมายด์ด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วกรอบหน้าและไล้สายตามาหยุดที่มุมปากช้ำเลือดที่ผมเห็นเมื่อเช้านี้..มันดีขึ้นกว่าตอนเช้าแต่ก็ใช่ว่าตอนนี้มันจะหายไป
"พี่อยากกลับรึยังเดี๋ยวมายไปส่ง" น้องมายด์ถามอีกครั้งเมื่อผมยังเงียบ "ขืนปล่อยพี
