ตกเย็น
หลังจากเซ็นต์เอกสารที่โรงพยาบาลและตรวจคนไข้ที่ผมดูแลอยู่สองสามรายเสร็จ ข้อความจากคุณแม่ก็ส่งเข้ามาหาผมอีกครั้ง
“มากินข้าวที่บ้าน อย่าทำให้แม่โมโห”
“ครับผม”
คุณแม่นะคุณแม่จะอะไรกับผมนักหนา ผมไม่อยากขัดใจยอมทำตามท่านไป เพราะคิดว่าก็มีแม่เพียงแค่คนเดียวต้องตามใจหน่อย ส่วนเรื่องนั้นถ้าผมไม่ถูกใจ แม่ก็บังคับใจผมไม่ได้หรอกครับ
ผมขับรถมาที่บ้านอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไร รถของผมจอดที่ลานจอดรถในตัวบ้าน เทียบกับรถสปอร์ทของใครบางคน
หึ! ก็คงจะไม่พ้นลูกเพื่อนแม่อีกนั่นแหละ
“มาแล้วเหรอตาแดน มาทางนี้”
ผมกำลังเดินเข้าบ้านเสียงของคุณแม่ก็เรียกผมให้เข้าไปหาที่โต๊ะอาหาร ผมเดินเข้ามานั่งข้างๆ กับคุณแม่ที่มีผู้หญิงอีกสองคนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“นี่ค่ะตาแดนลูกชายคนโตของพี่ที่เป็นหมอ”
“สวัสดีครับ”
“จำน้ารดาได้ไหมลูกแดน ที่เคยเอาน้องจินนี่มาฝากไว้ที่บ้านของเราตอนเด็กๆ”
“สวัสดีค่ะพี่แดน” เส
