ตอนนี้ผมกดมือถือโทรหาไอ้ดิวตั้งหลายสายแต่มันไม่รับ ไอ้น้องเวรมันนอนคนละเวลากับผม มันทำงานกลางคืน และเวลานี้ก็คงจะเป็นเวลานอนของมัน
“หิวข้าวๆ”
“ก็ไปกิน...”
“ไม่เอาพี่แดนต้องพาจินไป ไม่งั้นจินโทรหาคุณป้านะคะ”
“อะไรของเธอเนี่ย?”
ผมมองหน้าเธออย่างรำคาญและก็หยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์เดินออกจากห้อง
“รอจินด้วย”
“ปล่อย” ผมหันไปดุเธอเพราะเธอเดินกอดแขนผมจนคนที่อยู่รอบข้างมองกันเป็นตาเดียว
อย่างยัยจินคงต้องเจอไอ้ดิวจริงๆ สินะ แต่เวลานี้คผมคงต้องยอมเธอไปก่อน
“อยากกินอะไร”
“เย้...ดีใจจังพี่แดนจะพาจินไปทานข้าวด้วยแล้ว” เธอเอนตัวไปซบกับไหล่แกร่งก่อนที่จะบอกว่าอยากกินอาหารไทยๆ รสจัดจ้าน
“ออกไปห่างๆ หน่อยก็ได้ไม่ต้องมากอด”
“ก็จินรักพี่แดนหนิคะ”
“อย่าใช้คำว่ารักเปลืองเกินไป”
“ทำไมล่ะคะ จินพูดความจริง”
“ก็มันจะดูไม่มีค่าเลยนะสิ” หมอหนุ่มพูดกับเธอเสียงเข้ม ทั้งตั้งใจจะสอนเธอด้วยเพราะเห็นว่าเธอเป็น
