ผมเดินกลับมาที่ห้องทำงานด้วยความหงุดหงิด ยัยเด็กบ้านี่เริ่มล้ำเส้นผมมากเกินไปแล้ว เธอพูดออกมาว่าผมเป็นว่าที่คู่หมั้นทั้งๆ ที่ผมยังไม่เต็มใจด้วยเลยสักนิด
“พี่แดนคะ หายโกรธจินนะ จินขอโทษ”
“...”
“ก็คนมันหึงหนิ”
“หึง?”
“ก็ผู้หญิงคนนั้นเขามองพี่แดนแปลกๆ แล้วจินก็หึง”
“แล้วจะมาหึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“...” คำพูดตรงๆ ของเขาทำให้หญิงสาวถึงกับจุก
“พี่แดน วันนี้คุณป้าให้เราสองคนไปกินข้าวที่บ้านนะคะ”
คุณแม่นะคุณแม่จะอะไรกับผมนักหนา ผมอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ตอนนี้เลยจริงๆ
ผมนั่งเงียบไม่ตอบอะไรเธอทั้งนั้นและนั่งทำงานของผมต่อ
ตกเย็น
Rrrrr
ผมมองที่หน้าจอมือถือ และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้จริงๆ คุณแม่
“ฮัลโหลครับ”
“น้องได้บอกลูกเอาไว้หรือเปล่าว่าให้มากินข้าวที่บ้าน”
“บอกแล้วครับ”
“อย่าลืมพาน้องเข้ามาด้วยล่ะ”
“ครับผม”
ผมเงยหน้าเพียงครึ่งจ้องมองเธอ หึ! มีแอบยิ้ม คงจะรู้แล้
