((((หมอ...หมอ)))) อัคคีตะโกนเรียกหมออีกครั้ง ที่ไม่ได้ยินหมอพูดอะไรออกมาตั้งแต่เจอคนสวยคนนั้นยืนอยู่กับคนรัก
“ฉันอยู่นี่! นายจะตะโกนอะไรนักหนา หูจะแตก”
“ก็เห็นเงียบนึกว่าไปไหนแล้ว”
“ฉันอยากลืมเธอ...”
“รักมาตั้งหลายปี ตามหาเธออยู่ไม่ใช่เหรอจะลืมกันง่ายๆ ได้ไง?”
“ยิ่งเจอ...ก็ยิ่งเจ็บ ผมคงต้องตัดใจแล้ว”
“ไม่ลองลุยดูก่อนล่ะหมอ” เด็กหนุ่มถามอย่างรู้สึกไม่ยอม
“ผมคงพอแล้ว” หมอพูดออกอาการตัดพ้อและรอให้ตัวเองตัดใจ
“แต่ถ้าเป็นผม ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกหมอ”
เช้าวันต่อมา
หลังจากเลิกเรียนอัคคีกับเพื่อนๆ ไปเยี่ยมคนเจ็บที่ยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล เพราะอาการของเพื่อนรักยังสาหัสอยู่
พอมาถึงโรงพยาบาล นางพยาบาลก็แจ้งว่าเขาย้าย เป้ไปที่ห้องพักฟื้น เพราะมันรู้สึกตัวแล้ว
“ไงมึงฟื้นแล้ว?” เป้พยักหน้าตอบเบาๆ เหมือนคนไม่มีแรง ก็โดนมาเยอะทั้งมีดและระเบิดขวดอ่ะเนอะจะให้ฟื้นตัวเร็วได้ยังไง ไม่ตายก็นับว่าเป
