ตอนที่ 13 เผชิญหน้า
“แม่กับพี่รัณอย่างนั้นเหรอ” ผมเกือบลืมไปแล้วหรือบางทีอาจเรียกได้ว่าผมแทบไม่เคยรู้สึกว่าผมมีครอบครัวมาก่อนเพราะผมเริ่มเคยชินกับความรู้สึกโดดเดี่ยวและการถูกทอดทิ้งแล้วในเวลานี้
“พี่รินทร์ไม่ต้องกลัวนะคะ คุณพ่อ คุณแม่แล้วก็ครีมจะอยู่ข้างๆ พี่รินทร์เอง”
น้องครีมเดินเข้ามาแล้วจับมือทั้งสองข้างบีบกระชับเข้าหากัน ผมก้มลงมองลึกเข้าไปในดวงตากลมอันสดใสคู่นั้นแล้วรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยอย่างคุ้นเคย ทั้งๆ ที่น้องครีมคือ “คนอื่น” แต่ผมกลับเชื่อมั่นมือน้อยๆ คู่นี้ทุกครั้งยามเมื่อได้สัมผัส แววตาเจ้าเล่ห์ซุกซนแต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความจริงใจมากกว่า “คนในครอบครัว”
“ขอบคุณนะ น้องครีม”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อย่างที่คุณพ่อบอกไงคะ ในบ้านหลังนี้พวกเราทุกคนจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพี่รินทร์ได้อีก เพราะฉะนั้นต่อให้เป็นคุณป้าหรือว่าพี่รัณ ครีมก็ไม่ยอมให้พวกเขามาทำให้พี่รินทร์เสียใจอีกอย่างแน่นอน”
ร
