เช่นเดียวกับฟางซิน ก็มองมารีนด้วยความสงสัยแกมอยากรู้ ว่าเจ้าของร้านขนมไทยทำไมถึงมาที่นี่ หรือว่าเธอเอาขนมมาส่งอย่างนั้นเหรอ
“เข้ามาสิ” ไฟซาลเอ่ยฝ่าความเงียบขึ้น สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของมารีนตลอดเวลา
“คุณแม่ให้เอาของมาให้ค่ะ” เอ่ยบอกพร้อมกับเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าโซฟา ที่ไฟซาลและฟางซินนั่งอยู่
“ฉันรู้แล้ว แม่โทรมาบอกแล้ว... ฟางครับ คุณอย่าเพิ่งกลับนะครับ อยู่ทานมื้อกลางวันกับผมก่อน คุณแม่ทำขนมจีนน้ำเงี้ยวมาให้ ไม่รู้คุณเคยทานหรือเปล่า” มารีนรู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นมาจุกที่ลำคอ เมื่อได้ยินสิ่งที่ไฟซาลเอ่ยกับผู้หญิงคนนั้น
แน่ชัดสินะ ว่าฟางที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมาในคืนนั้น กับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือคนคนเดียวกัน
“ไม่เคยเลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นดีเลยครับ ทานด้วยกัน รับรองคุณต้องชอบแน่ แม่ผมทำอร่อยมาก เพราะเป็นเมนูโปรดของผม”
“คุณไฟพูดมาขนาดนี้ ถ้าฟางปฏิเสธคงเสียมารยาทแย่เลยค่ะ”
“เดี๋ยวเธอไป
