ตัดสินใจทำอะไรลงไปสักอย่าง…ก็ควรเตรียมใจรับกับผลของมันที่จะตามมา
ขณะที่เจมกำลังจะก้าวออกมาจากคฤหาสน์ เขาไม่ลืมที่จะแวะเข้าไปทักทายเพื่อนสองคนที่เคยร่วมทำงานในฐานะทีมอารักขาความปลอดภัยให้กับนายพลวสันต์มานานกว่าสามปี
“กูเตือนมึงแล้ว...”
เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงสนิทสนม ตบบ่าเจมส์เบาๆ ด้วยความรู้สึกเข้าใจและเห็นใจ ต่างจากอีกคนที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงตำหนิและผิดหวังในตัวเขาว่า
“มึงไม่น่าเอาเมียนาย”
เจมส์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยืดอกรับความผิดพลาดใดๆที่ชีวิตพึงจะมีให้ จึงแค่นยิ้มให้กับทุกคน พร้อมกับกล่าวสั้นๆว่า
“ลาก่อน”
เจมส์ตัดบท เหมือนรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะกล่าวถึงเรื่องที่จบลงไปแล้ว
“หนีไปอยู่เงียบๆสักพัก...กูสังหรณ์ใจว่านายใหญ่จะไม่ยอมปล่อยมึงไปง่ายๆ”
เพื่อนอีกคนเดินมากระซิบด้วยความหวังดี เจมส์คิดเอาไว้แล้วข้อนี้
