เมื่อนั้น…จึงได้รู้ว่าเขาเป็นใคร?
“พสุ…!!!”
เธออุทานชื่อของเขาเบาๆ
“ใช่…ผมเอง”
พสุช้อนร่างบอบบางขึ้นอุ้ม พาเดินดุ่มออกไปจากตรงนั้น กระทั่งมาเจอกับลุงไสวระหว่างทาง จึงวางร่างของดาหลาลงช้าๆ พร้อมกับกล่าวให้ลุงไสวสบายใจ
“คุณดาหลาปลอดภัยแล้วครับ…ผมเข้าไปช่วยเอาไว้ได้ทัน”
“โล่งอกไปที…”
ลุงไสวพรูลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกโปร่งโล่ง พิจารณาดูจากสภาพของดาหลาในตอนนั้น ร่องรอยเสื้อผ้าซึ่งขาดวิ่น เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยดินโคลน มีเศษหญ้าติดอยู่ตามเส้นผมยุ่งเหยิง นึกในใจว่าถ้าพสุไม่ไปเจอเสียก่อน ป่านนี้ดาหลาคงยับเยินไปด้วยน้ำมือของพวกท**นเดนคุกไปแล้วกระมัง
ครู่ต่อมา…พ่อเลี้ยงก็มาถึง
ด้วยสีหน้าและแววตาซึ่งเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่เห็นสภาพของหญิงสาว ชรัมภ์ก็โผเข้ากอดเธอด้วยความดีใจที่ได้เห็นว่าเธอปลอดภัย แม้จะรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ ว่าเขาคือต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องหนีเตลิดลงเรือนมาด้
