เรื่องซึ่งควรจะเป็นความลับระหว่างเธอกับพ่อเลี้ยง
“พ่อเลี้ยงบอกกับคุณว่าอย่างนั้นหรือคะ?”
ดาหลาถามออกไปอย่างคนที่พยายามรวบรวมความเข้มแข็ง พยายามฝืนยิ้ม แต่ราตรีก็รู้ทันว่ามันคือรอยยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความเจ็บปวดใจ
คำพูดของราตรี สร้างความเจ็บแปลบราวกับมีหนามระกำทิ่มตำใจ ‘ช่วยเพราะสงสารผู้หญิงที่กำลังจะโดนคลุมถุงชน’ ประโยคนั้นทำให้ดาหลารู้สึกเจ็บแม้แต่จะหายใจ
“ใช่ค่ะ…พ่อเลี้ยงเป็นคนบอกเอง”
ราตรียืนยัน จากนั้นก็หันไปเปิดตู้เย็นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมหาน้ำมารับแขก
ดาหลารู้สึกคล้ายๆกับน้ำตากำลังจะรินไหลออกมาจากหางตา เธอจึงเบือนหน้าไปมองทุ่งหญ้า แหงนมองเมฆมองฟ้าไปเรื่อยเปื่อย พยายามบังคับน้ำตาให้กลับไปขังคลออยู่ในเบ้าตาดังเดิม ก่อนที่มันจะรินไหลออกมาอวดความอ่อนแอให้ราตรีเห็น
“น้ำเย็นค่ะ”
ราตรีเอ่ยพลางรินน้ำเย็นลงแก้ว แล้วยื่นให้ด้วยรอยยิ้มเยาะ
“ขอบคุณค
