อยู่ก่อนหน้า ใต้ต้นส้มซึ่งแลเห็นผลกลมๆดกย้อย ห้อยระย้าเป็นพวงพุ่มอยู่ในแทบทุกกิ่งก้าน
“ทำไมต้องตามคะ...”
“ก็เธอไม่รักษาเวลา…รู้ไม่ใช่หรือว่าฉันจะกลับมากินข้าวด้วย” เขาทำเสียงดุ
“ดาบอกกับป้าบัวเอาไว้แล้วนี่คะ ว่าให้บอกกับพ่อเลี้ยงว่าไม่ต้องรอกินข้าว ถ้าวันนี้พ่อเลี้ยงกลับมา” เธอตอบเบาๆ
ในจังหวะหนึ่งของสายตา ขณะดาหลาชำเลืองมองไปยังคนที่เพิ่งทรุดร่างลงนั่งข้างๆ แลเห็นแผงอกแกร่งกว้าง แน่นนูนไปด้วยมัดเนื้อที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อลายสก๊อตชื้นเหงื่อ กระดุมสองเม็ดแรกที่ไม่ได้กลัดเอาไว้ ทำให้แลเห็นแพขนสีน้ำตาลเข้ม แผ่กระจายอยู่เต็มหว่างอก รกเลื้อยขึ้นมาจนเกือบถึงบริเวณกระดูกไหปลาร้า
เขานั่งใกล้จนจมูกของเธอได้กลิ่นผิวกายอาบเหงื่อของเขา กลิ่นของชายชาตรีซึ่งสู้ชีวิต ขยันขันแข็ง รักชีวิตอิสระเสรี ชอบใช้ชีวิตอยู่ในที่โล่งแจ้ง ตากแดดตากลมอยู่เป็นประจำ เป็นกลิ่นซึ่งมีเสน่ห์ลึกลับ แปลกประหลาด ไม่เห
