เสียงอัญชันสะดุ้ง เบียดนาบหลังไหล่ไปกับบานประตูเพราะความรู้สึกลึกแรงที่ได้รับ กัดฟันกับเหตุการณ์ที่เกิดเร็วจนเธอคาดไม่ถึง พริ้มตากับความรู้สึกละเลียดลึกจากท่อนลำความอุ่นร้อนที่ล่วงล้ำเข้ามาสู่ห้วงความเหว้ว้าของเธอ
“คุณกำลังจะฆ่าฉัน…”
อัญชันท้วง ใจหายวาบ ยี่สิบปีที่ผ่านมา กับความรู้สึกที่ลอยเลือนไปจากชีวิตเธอแสนนาน ผู้ชายคนนี้กำลังเติมเต็ม กำลังชดเชยให้เธออย่างที่เธอโหยหาอยู่ลึกๆในใจมาโดยตลอด
“สิ่งที่เรากำลังกระทำ…ไม่เคยทำให้ใครตายหรอกครับ แต่ถ้าเราไม่ยอมทำตะหาก…ที่จะทำให้เราสองคนทรมานต่อกันจนอาจถึงตาย”
“ช่างปะเหลาะ” เธอว่า
“ก็รักคุณนี่น่า”
เขายืนยันและย้ำความรักของเขาเข้าไปพร้อมๆกัน
ความรู้สึกเดียวเดียวที่อัญชันรับรู้อยู่ในขณะนั้นก็คือตึง รั้ง ปลิ แปลบตรงเยื่อใยของความบอบบาง ระหว่างที่ความเป็นชายของเขากำลังเสียดลึกเข้าหา
ไม่รู้ว่าตัวตนของอาทิตย์เดินทางมาถึงตรงไหน แต่ความรู้สึก
