เอริคก้าวเดินเข้ามาภายในท่าเรือร้างโดยมีบอดี้การ์ดชุดดำเป็นขบวนเดินตามมาติดๆ ร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทพับแขนเสื้อขึ้นไปจนถึงข้อศอกเผยให้เห็นรอยสักที่แขนซ้ายได้อย่างชัดเจน เอริคย่างกรายเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางสุขุมน่าเกรงขาม
“พวกมึงระวังตัวกันด้วย” เสียงทุ้มทรงพลังของมาเฟียหนุ่มบอกกล่าวลูกน้องด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“ครับนาย!” เหล่าบอดี้การ์ดตอบกลับอย่างพร้อมเพรียงกัน
ชายหนุ่มย่างกรายเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาเข้ามาถึงตรงกลางของโกดังท่าเรือร้างที่เก็บเรือเก่าๆ พังๆ ไว้เต็มโกดังไปหมด
ยุทธนากับลูกน้องของเขาก็เดินมาประจันหน้ากับเอริค โดยที่พวกเขามีช่องว่างตรงกลางห่างกันอยู่พอสมควรเพราะต่างฝ่ายต่างก็ต้องระวังตัว
“โผล่หน้ามาเจอกันได้สักทีนะไอ้ยุทธนา” เสียงเหี้ยมเกรียมของเอริคเอ่ยขึ้นมาเสียงดังฟังชัด
“ไอ้ขี้ขลาด! หมาลอบกัด!” ชายแก่ตะโกนกลับ
