ตอนที่ 52
รักคือสิ่งเดียว
“แม่เคยรักใครรึไม่?”
“เคยซิ ..รักคือสิ่งเดียวที่ทำให้แม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป”
“...เช่นนั้นแม่รักใครรึ? ใช่พ่อกำนันรึไม่?”
แม่รัตนาไม่ตอบคำถามนั้น แต่ยิ้มให้เขาด้วยแววตาอ่อนโยน ซึ่งแม้จะคุยกับสักกี่ครั้งและสบสายตากับแม่สักเท่าใด ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะสามารถอ่านความคิดของแม่ได้
“เจ้าก็คือหนึ่งในความรักของแม่ จงมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขด้วยความรักที่ออกมาจากหัวใจของเจ้า”
มีชีวิตอย่างมีความสุข ด้วยความรักงั้นรึ!!
“พี่ปราช! กลับเรือนเถิดพระทำพิธีเสร็จแล้ว”
เสียงหวานกระซิบข้างๆ ดึงสติของปราช ให้ตื่นจากภวังค์
เมื่อสักครู่เขาหลับตอนฟังพระสวดรึนี่! ชั่งแย่เสียจริง
“แล้วพ่อข้าละกลับไปแล้วรึ?”
ปราชเอ่ยถามดาวเรืองเบาๆ เมื่อมองแล้วไม่เห็นกำนันเปรื่องบนศาลา มีเพียงญาติๆคนอื่นๆที่ลำเลียงจัดของและนั่งทักทายแขกเหรื่อ
“เห็นเดินลงไปข้างล่างแล้วจ้ะ ฉันว่าพี่ปรา
