“ข้าคงต้องกลับแล้ว เราคงไม่ได้พบกันอีก ข้าลา... อ๊ะ”
คำเอ่ยลาไม่ทันเอ่ยหมดประโยค ปากนุ่มก็ก้มลงมาประทับเรียวปากหยักงาม แนบจุมพิตแสนหวานให้พ่อมดหนุ่มนิ่งงันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเขาจะหลงลืมสิ้นถึงความไม่เหมาะสมกอดรัดร่างงามไว้แนบแน่น นำพานางเข้ามาอยู่ในลูกบอลแก้วลอยอยู่กลางอากาศ
“พ่อมดของข้า.... ได้โปรดเสพสมข้า” เสียงหวานกระซิบข้างหู
“ข้าเองก็ปรารถนาเจ้าเหลือเกิน เฟริเซียน้อยของข้า...”
พ่อมดหนุ่มกดจมูกกดลงบนแก้มนวล สูดกลิ่นหอมละมุนเข้าปอด กลิ่นกายของนางหอมกรุ่นติดจมูก ให้ความรู้สึกเอมใจเหลือเกิน ร่างงามถูกสลัดอาภรณ์จนหมดกาย เปิดเปลือยเรือนร่างงดงามให้เขาได้ยลโฉม ความงามของนางไม่ได้แตกต่างจากตอนที่อยู่ในร่างเล็กจ้อย แต่ยามนี้เขาสามารถสัมผัสมันได้เต็มฝ่ามือ ปากก้มลงงับปลายถันสีหวานได้เต็มปากเต็มคำ เรียกเสียงครางกระเส่าจากเจ้าของความอวบอิ่มนั้น
“อ๊ะ เสียว มันเสียวเหลือเกิน โอ้ว...”
