“เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดาของโลก น้องนิ่มรู้ใช่ไหมคะ” พฤกษ์ลูบศีรษะเล็กๆ ของภรรยาคล้ายปลอบประโลม
“หมายความว่ายังไงคะ” เธอยังสงสัย ก่อนจะคิดทบทวน
“นิ่มยังมีพี่นะคะ”
“คุณพ่อ” นิ่มอนงค์สะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม เธอหมุนกายเดินสะเปะสะปะไปด้านหน้า น้ำตานองหน้า
..มันต้องไม่เป็นแบบนี้ เธอเพิ่งได้คุยกับบิดาไม่กี่ครั้งเอง ทำไมมันเร็วแบบนี้
“ใจเย็นๆ นะคะ” พฤกษ์กอดร่างสั่นเทาเอาไว้จากทางด้านหลัง
“ปล่อยนะ นิ่มจะไปหาพ่อ พานิ่มออกมาที่นี่ทำไม ทำไมไม่ให้นิ่มอยู่กับพ่อ” เธอพยายามแกะมือเขาออก
“พี่จะพานิ่มไปหาพ่อก็ต่อเมื่อนิ่มมีสติ” เมื่อครู่ที่เขาพาเธอออกมาเพราะหากเธอรู้ความจริงตอนนั้นคงฟูมฟายไม่มีสติ ขนาดตอนนี้เธอยังคร่ำครวญรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ก็ขอให้นิ่มอยู่กับพ่อในวินาทีสุดท้าย ฮึกๆ ฮื่อๆๆๆ พานิ่มออกมาทำไมกัน” เธอเสียงแข็งร้องไห้สะอึกะอื้น
“นิ่มอยู่กับพ่อเป็นวินาทีสุดท้ายแล้ว เ
